"Ήταν τα καλύτερα χρόνια, ήταν τα χειρότερα χρόνια"... Μ' αυτή τη φράση ξεκινούσε ο Κάρολος Ντίκενς το 1859 μια εκτενή μυθιστορηματική σύνθεση, μια ιστορία έρωτα και ηρωισμού, που θα ξετυλιγόταν σε συνέχειες σε εβδομαδιαίο περιοδικό που εξέδιδε ο ίδιος, μυώντας το πολυπληθές αναγνωστικό του κοινό στα τεκταινόμενα της Γαλλικής Επανάστασης. Πνεύμα φωτισμένο και ριζοσπαστικό κι ας μην θεώρησε ποτέ τον εαυτό του επαναστάτη, ο Ντίκενς (1812-1870), ρίχτηκε σ' αυτή τη συγγραφική περιπέτεια, έχοντας προηγουμένως μελετήσει εξονυχιστικά τη "Γαλλική επανάσταση" του σκωτσέζου ιστορικού και φίλου του Τόμας Καρλάιλ.

Η πλοκή της "Ιστορίας δύο πόλεων" διαδραματίζεται ανάμεσα στο Λονδίνο και το Παρίσι μεταξύ 1775 και 1793, και περιστρέφεται γύρω από τις περιπέτειες μιας σειράς ανθρώπων, στιγματισμένων από ένοχα οικογενειακά μυστικά κι από άδικες κατηγορίες κατασκοπίας ή προδοσίας. Κεντρικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι η νεαρή, μεγαλωμένη ως ορφανή στο Λονδίνο Λούσι Μανέτ, ο γιατρός πατέρας της που εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή της λίγο πριν συμπληρώσει τα 18 της χρόνια -όλα αυτά τα χρόνια ήταν έγκλειστος στις φυλακές της Βαστίλης, για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε-, ο σύζυγός της Τσαρλς Ντάρνι, Γάλλος αριστοκρατικής καταγωγής, αποστάτης της τάξης του και αυτοεξόριστος στην Αγγλία, κι ένας χαραμοφάης Βρετανός, ο δικηγόρος Σίντνεϊ Κάρτον, μάταια ερωτευμένος μαζί της. Παρακολουθώντας τους να διασχίζουν τη Μάγχη και να παρασύρονται αναπόφευκτα στη δίνη των πολιτικών γεγονότων που συγκλονίζουν τη Γαλλία και πλαισιώνοντάς τους με ένα πλήθος από δευτερεύοντα πρόσωπα, ο Ντίκενς αποτυπώνει τα αίτια της επανάστασης, αλλά και τις εκτροπές της, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην απληστία των αριστοκρατών, στην ανέχεια, τη φτώχεια, την οργή αλλά και τον φανατισμό του λαού, όπως και στη διαφθορά των συνειδήσεων και στη δίψα για αίμα που οδήγησαν την εξέγερση στην ανεξέλεγκτη βία. [...]

(Σταυρούλα Παπασπύρου, από κείμενο στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 27.1.2007)