...Κάποια στιγμή σκέφτηκα να μη το κάνω. Αλλά δε μπόρεσα να αντισταθώ. Καλύτερη νεκρή και παθιασμένη παρά ζωντανή και άπραγη...

...Κόσμος πήγαινε και ερχόταν μες τη ζωή μου, στο θάνατο τους. Ποιοι ήταν αυτοί που ενώ τους καταδίωκα, τους συντρόφευα; Ενώ τους πονούσα βαθιά, τους έγλειφα τις πληγές τους; Δε γνώρισα κανέναν, ούτε ανθρώπους, ούτε τόπους. Πλάνεψα ανθρώπους, πλάνεψα τόπους. Όλη μου η ζωή με θανάτωνε και οδυνηρά με εγκυμονούσε.

Και λοιπόν; Κάμποσο χώρο έπιασαν οι σκιές που άπλωσα. Φασουλήδες νυχτοπερπατητές διαγωνίζονται σε αλητεία και ξεδιαντροπιά το Λόγο που τολμώ...

...Καμιά προσπάθεια επιβίωσης. Κι η γραφή ανάλαφρη, πληγή αιμόφυρτη. Καμιά προσπάθεια επιβίωσης και η ανάσα φωτιά, που κάνει στάχτες τις σκέψεις. Κι όταν ο ουρανός ματώσει, θα κουλουριαστώ μέσα μου. Αντέχω τις πληγές μου, κοίταξε τες, για να ευδοκιμήσουν σκαλίστηκαν...

...Συναντώντας το θάνατο, κατάλαβα ότι η δολοφονία τού Χριστού, ήταν η αδικαιολόγητη πρόφαση των ανθρώπων για ζωή. Ήμουν η πρώτη αυτόχειρας που γνώρισα...

...Ολόκληρος ο εαυτός μου ζωγραφίζεται απ' αυτά τα γράμματα. Η κατάληξη γνωστή. Μόλις απομακρυνθώ, θα με κατατάξεις με το δίκιο σου σε διακοσμητικό είδος στο μυαλό σου. Ο μαλθακός ενεστώτας της δικής μου ιστορίας εδώ τελειώνει. Η αστραπή είναι η διαφήμιση του κεραυνού.

Την αστραπή την είδα...

Σου χαρίζω το τελευταίο έρημο κομμάτι μου. Το θάνατο του ποιητή. Κι αν με ρωτήσουν πώς έζησα αυτή τη ζωή; Θα τους πω: όπως ένα ποίημα, ονειρεμένο, σβέλτο, επικίνδυνο και ερωτευμένο.

Τρωτή. Επιτέλους.