Όσο πιο φιλόδοξη είναι μια θεώρηση του κόσμου, τόσο πιο τολμηρά αναζητεί, και έχει την υποχρέωση να διακρίνει, το νέο, ή έστω εκείνο που τα σπουδαία πράγματα ανεπαισθήτως υπαγορεύουν. Αν μάλιστα σπουδαία φανούν εξίσου τα ηθικά όσο και τα γεωπολιτικά, ακόμη και όταν αυτά βρίσκονται μεταξύ τους σε ανταγωνισμό, τότε κάθε τέτοια φιλοδοξία μπορεί να αποφέρει, "με καιρό και με κόπο," οφέλη πολλαπλάσια. Διεκδικώντας ήδη ύψος προηγουμένως αδιανόητο, μια φράση που αποδίδεται στον Ηράκλειτο έθεσε κάποτε και τους δικούς της όρους αναλόγως, ατενίζοντας τον "τρόπον τής τού παντός διοικήσεως." Μόνον έτσι λοιπόν η σκέψη η τρεφόμενη από την συνάφεια μεταξύ διαφορετικών εποχών και προσώπων παρακολουθεί κάθε φορά την αναπόδραστη τάση αλλαγής του κρατούντος ιστορικού παραδείγματος. Και έτσι μόνο είναι κατορθωτό μια κατά τα άλλα οδυνηρή αδυναμία υποκειμενικότητας κρυμμένη στα μύχια τού συνεχούς αυτού "τρόπου," δηλαδή του ελληνο-δυτικού πολιτισμού, όταν έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα ‘πού οδεύουν τα πράγματα;', ανέλπιστα να μετατρέπεται τότε σε ανυπολόγιστη δύναμη.

Ποτέ άλλοτε και πουθενά αλλού παρά στην Δύση η υπεροχή--έννοια με ομηρική βεβαίως καταγωγή--δεν υπήρξε περισσότερο κρίσιμη ή παράδοξη, και γι' αυτό περισσότερο ελκυστική. Το πασίγνωστο "αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων" επιφυλάττει πατρικά ο Πηλεύς πρός τον Αχιλλέα (Ιλιάδα Λ 784), κι ας επρόκειτο για έναν σιωπηλό και δεδικασμένο αμφισβητία--ενίοτε και ανυπέρβλητο πολεμιστή--συνδυασμός που θα χρειασθεί να γεννηθεί ένας Άμλετ αργότερα προκειμένου να ξεπερασθεί.