Αντί επιλόγου...

Υπάρχει κάτι σκληρό σε τούτη δω τη (γυναικεία) ποίηση. Κάτι που ξεφεύγει από το θηλυκό στοιχείο της συνηθισμένης γραφής και αντιτάσσεται και αντιπαλεύει το ιδανικό και το βέλτιστο στη στιχουργική τέχνη της ποίησης για να καταλήξει ατελεύτητο μέσα από την αποδόμηση των ιδεών και των εικόνων.
Με άλλα λόγια, η ποίηση της Ξένιας συγκινεί. Άλλοτε συμπαγής, άλλοτε θλιμμένη και κάποτε τόσο ρεαλιστική που κάθε προσπάθεια ανάγνωσης δεν έχει καμία τύχη αν δε συνδυαστεί με μια πλατιά και πανανθρώπινη διανόηση για τις αδικίες τούτου του μάταιου κόσμου. Γιατί οι "ήρωες των άχαρων πόλεων" δεν είμαστε παρά εμείς οι ίδιοι. Όχι οι άλλοι, οι γύρω, οι απόμακροι. Αλλά μονάχα εμείς, οι ανασφαλείς μικροί ήρωες των ιστοριών της. Κι αν καταλήξαμε σε άχαρες πόλεις είναι γιατί προτιμήσαμε την (υλική) σιγουριά στο τσιμέντο της ζωής από τη (ρομαντική) διαδρομή ενός περιφερόμενου τσίρκου.
Δηλαδή το δρόμο της εξέγερσης. Ένα δρόμο που δεν κρύβεται και δε φοβάται να φανερωθεί μέσα σε τούτες τις σελίδες ενός πρωτόλειου πονήματος.

Γιάννης Τσιτσίμης


η βιομηχανική ζώνη.

Να τη πάλι.
Η βιομηχανική ζώνη
στωικά σκίζει την παγερή ομίχλη
με τους γερανούς της.
Μια σάπια μάζα:
θρυμματισμένα κεραμίδια,
στράντζες, αντλίες, τόρνοι,
(σε όλα αυτά δε βάζαμε διαστάσεις
σύμφωνα με τα πρότυπα της ISO;)
ζωές ανθρώπων -
γεμίζουν απόβλητα τώρα
όπως αυτά τα εγκαταλειμμένα σπίτια
και οι άδειες στοές με ταμπέλες βιοτεχνιών.
Τη γύφτικη φούστα της ρακοσυλλέκτριας
φοράει η βιομηχανική ζώνη.
Ξεκινά απ' αυτό το θωρακισμένο σχολείο
απλώνοντας μια μυρωδιά βενζίνης και τυποποίησης.
Στη βιομηχανική ζώνη αφήσαμε την παρθενιά μας,
δικά της αστέρια καταλήξαμε να μετράμε
απ' την ταράτσα
λέγοντας ότι θ' αρχίσουμε να ζούμε,
στο δικό της όμηρο είμαι επισκεπτήριο Τρίτη.
Κατέρρευσε -
την έκοψε στη μέση ένα πράσινο τραίνο,
με πήρε τόσο μακριά που αρρώστησα,
κι ύστερα αυτούς που αγάπησα,
έναν έναν.
Μαμά, σε τσάκισε εκείνο.
Μην κρύβεσαι στα ταξί.
Μην κλαις για μένα -
αυτά είναι υποπροϊόντα της ορμής
για τη δικιά μου και τη δικιά σου ελευθερία.
Μικρή βάδιζα δίπλα στα εργοστάσια
μαζεύοντας λουλούδια.
Τώρα βαδίζω μαζεύοντας σιωπές:
έχει κανείς εδώ δουλειά για μένα;