Το 2012 που μας φεύγει δεν ήταν μόνο χρονιά κρίσης, γκρίνιας και στεναχώριας, ήταν και χρονιά νοσταλγίας. Ο κόσμος κατέφυγε για άλλη μια φορά στο παρελθόν, τότε που "δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα" και όχι μόνο. Τότε που η αξιοπρέπεια περίσσευε και η εργατικότητα ήταν αυτονόητη. Τότε που οι δημόσιοι υπάλληλοι πήγαιναν στη δουλειά τους με γραβάτα γιατί ένοιωθαν, και ήσαν, κύριοι. Τότε που ένας άντρας όταν έμπαινε στο τραμ χαιρετούσε βγάζοντας το καπέλο του, και το "καλημέρα" έβγαινε με στεντόρεια φωνή. Τότε που οι πολιτικοί μας ήξεραν να κυβερνούν και πέθαιναν στην ψάθα. Τότε που οι λίγοι πλούσιοι ήταν περισσότερο γνωστοί σαν ευεργέτες. Τότε που οι άνθρωποι, ακόμη και οι πιο φτωχοί, πίστευαν στον εαυτό τους και γλεντούσαν τη ζωή τους όσο γινόταν καλύτερα.

Είχαμε κι εμείς, οι εκδόσεις Ωκεανίδα, μια μικρή συμμετοχή στο κύμα νοσταλγίας που μας πλημμύρισε και μας έδωσε μια μικρή νότα αισιοδοξίας: Το βιβλίο του Θωμά Σιταρά "Η Παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938" που εκδόσαμε στην αρχή του 2012 μας θύμισε με τον πιο ζωντανό τρόπο κάποιες ωραίες παλιές εποχές.

Ξεκίνησε ένας καινούργιος χρόνος, το 2013. Ζητήσαμε από τον συγγραφέα με το πλούσιο αρχειακό υλικό, που συγκέντρωνε για πάνω από μια πενταετία, να μας ετοιμάσει ένα διαφορετικό ημερολόγιο: ένα "κιμπάρικο" ημερολόγιο με τα παλιά, τα ωραία κι αληθινά, προσδοκώντας έτσι λίγο περισσότερη αισιοδοξία για το μέλλον.