Ο Κάρμης βγήκε στο δρόμο και προχώρησε προς την πλατεία Κολωνακίου. «Μια χούφτα γαμημένα κωλόπαιδα, που ανάθεμα αν ξέρουνε τι θέλουνε, πάνε να πουλήσουνε τα νιάτα τους στο διάολο για να τα οικονομήσουν οι αετονύχηδες που γυρίζουν με τις πουτάνες και τα τεκνά στα Παρίσια και στα Λονδίνα».

Η Ειρήνη τον κοίταξε στα μάτια. Το ψυχρό γυάλινο βλέμμα της έδιωξε από μέσα του για πάντα την εικόνα του γυμνόστηθου κοριτσιού με τα λυμένα μαλλιά. Έσκυψε και τη φίλησε στο μέτωπο κι ήταν σαν να αποχαιρετούσε νεκρό.

«Κοίτα, Νίκο, στην προκειμένη περίπτωση τα λεφτά είναι πολλά», είπε ο Μίμης.

Η Αγάπη σταύρωσε τα χέρια στις άκρες του φαρδιού σουέτερ που φορούσε και με μια ανάλαφρη κίνηση αποκάλυψε τα στητά στήθη της μπρος στα έκπληκτα μάτια του. Ύστερα έλυσε τα μαλλιά της και τα άφησε να πέσουν στο γυμνό της κορμί.

Η εκπυρσοκρότηση αντήχησε σαν κεραυνός και η μυρωδιά του μπαρουτιού γέμισε τον αέρα. Η σφαίρα βρήκε τον Ανέστη ανάμεσα στα μάτια. Το πρόσωπό του πάγωσε και τα γόνατά του λύγισαν. Έπεσε σαν άδειο τσουβάλι χτυπώντας το κεφάλι του στο πάτωμα.

Γύρισε το κεφάλι του προς την άλλη μεριά. Η πόρτα με τους ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες έχασκε μπροστά του ορθάνοιχτη. Στο δωμάτιο του φόβου οι τοίχοι ξερνούσαν πηχτό αίμα και η μπόχα ήταν ανυπόφορη.

Σ' ένα μυθιστόρημα ο καθένας βρίσκει τις δικές του αλήθειες, που τις περισσότερες φορές είναι εντελώς διαφορετικές από κείνες που νομίζει ότι αφήνει να φανούν μέσα από φανταστικά πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα ο συγγραφέας. Στο βιβλίο αυτό όλα είναι φανταστικά και όλα αληθινά. Εκεί που τελειώνει το φανταστικό, αρχίζει το πραγματικό κι εκεί που τελειώνει το πραγματικό, αρχίζει το φανταστικό. Η ατομική αλήθεια, όμως, είναι πανταχού παρούσα.