Ο Θανάσης συνήθιζε να στοχάζεται ξαπλωμένος, με το βλέμμα κολλημένο σαν βεντούζα στο ταβάνι, υπολογίζοντας ποιο βράδυ οι φλούδες του σοβά, που κρέμονταν ξεφτίδια πάνω απ' το κεφάλι του, θα του πασπάλιζαν με ασβέστη τα όνειρα. Μερικές φορές που δεν είχε ύπνο, ξέστρωνε το σεντόνι και μελετούσε μ' ενδιαφέρον τ' αποτυπώματα των στεγνωμένων υγρών στην επιφάνεια του στρώματος. Προσπαθούσε να μαντέψει ποιες συνθήκες πίεσαν τα ξαπλωμένα σώματα να "ζωγραφίσουν" με τις εκκρίσεις τους πάθη και παθήματα - ιδρώτας από εφιάλτη; λυτρωτική εκσπερμάτιση; ακράτεια ούρων;...
Άλλοτε πάλι, όταν η πλήξη γινόταν ανυπόφορη, ξεναγούσε τον εαυτό του στους χαραγμένους τοίχους, όπου ήταν αποτυπωμένα ξεσπάσματα νταλκάδων των προηγούμενων κρατουμένων: βρισιές, γλυκόλογα, προσευχές, γυναικεία ονόματα...


Ένας απελπισμένος άνδρας, ενόψει του επικείμενου θανάτου του από καλπάζουσα ανίατη ασθένεια, παίρνει μια ριψοκίνδυνη απόφαση, για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του, αλλά συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται.
Η γυναίκα του, καθώς βρίσκεται σε πολλαπλό αδιέξοδο (ψυχολογικό, κοινωνικό, οικονομικό), υποχωρεί στις ερωτικές πιέσεις του συνεργάτη του, που προθυμοποιείται να στηρίξει την ίδια και το ανήλικο παιδί της.
Όμως, ένα απρόβλεπτο γεγονός ανατρέπει τα δεδομένα και οδηγεί τα τρία πρόσωπα σε βασανιστικά διλήμματα.