«Πολλοί συνηθίζουν να μιλούν για τη "χαμένη αθωότητα" της συνέντευξης, της αθωότητας εκείνης που έδινε στην συνέντευξη τον χαρακτήρα της ανθρώπινης επικοινωνίας, από την οποία έλλειπαν εντελώς τα διαστροφικά στοιχεία της εξαπάτησης, του πειθαναγκασμού, της ιδιοτέλειας και των μικροϋπολογισμών, της αμφισβήτησης και της υπονόμευσης, των εσκεμμένων παρερμηνειών, της εκμετάλλευσης και όλων των συναφών δυσοσμιών που συνοδεύουν - ουκ ολίγες φορές - σήμερα τη συνέντευξη.
Εγώ δεν πιστεύω στην "χαμένη αθωότητα", πιστεύω στην "ξεχασμένη αθωότητα".
Κάπου βρίσκεται παρατημένη από εμάς τους ίδιους, και χρέος μας είναι να ψάξουμε να την βρούμε και να την ξαναχρησιμοποιήσουμε. Όσο γρηγορότερα το κάνουμε, τόσο το καλύτερο και για τη δημοσιογραφία και για τη συνέντευξη αυτή καθαυτή.
Το αδιάκοπο κυνήγι της επικαιρότητας, το βασανιστικό άγχος της μετάδοσης της είδησης σε "χρόνο μηδέν", ο ισοπεδωτικός συναγωνισμός (και ανταγωνισμός) των ραδιοτηλεοπτικών μέσω ενημέρωσης είχαν ως επακόλουθο την επιβολή νέων κανόνων στη δημοσιογραφία, με αποτέλεσμα οι κανόνες αυτοί να αλλάξουν και το νόημα της συνέντευξης.
Σήμερα, ο δημοσιογράφος είναι εξαναγκασμένος σε απίστευτα ελάχιστο χρόνο να επιλέξει το πρόσωπο που νομίζει κατάλληλο για συνέντευξη, να πείσει το εν λόγω πρόσωπο να του δώσει τη συνέντευξη, να πάρει τη συνέντευξη και να τη μεταδώσει.
Πιστεύω ότι οι μόνοι, πραγματικά αρμόδιοι - και υπεύθυνοι - να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα (γιατί υπάρχει πρόβλημα, και μάλιστα μείζον) είναι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Πρωτίστως αυτοί έχουν χρέος να προβληματιστούν, να κάνουν την αυτοκριτική τους και ν’ αρχίσουν να ψάχνουν που έχει παρατηθεί η αθωότητα της συνέντευξης. Μόλις τη βρουν, θα ξαναβρούν και τη δική τους - δημοσιογραφική και ανθρώπινη - αθωότητα.»
Μιχάλης Στρατάκης