Από τον Χαλίντ Κελκάλ το 1995 έως την επίθεση της Νίκαιας το 2016, όλοι οι τρομοκράτες ανατινάζονται μόνοι τους ή σκοτώνονται από την αστυνομία, χωρίς να επιδιώξουν στ’ αλήθεια να διαφύγουν και χωρίς ο θάνατός τους να είναι οπωσδήποτε απαραίτητος για την επιτυχία της επίθεσης. Ο Μοχάμεντ Μερά θα επαναλάβει τη διάσημη φράση που αποδίδεται στον Οσάμα μπιν Λάντεν και επανέρχεται συστηματικά σε διάφορες παραλλαγές: "Εμείς αγαπάμε τον θάνατο, εσείς αγαπάτε τη ζωή". Ο θάνατος του τρομοκράτη δεν είναι μια πιθανότητα ή μια ατυχής συνέπεια της πράξης του, αλλά βρίσκεται στην καρδιά του σχεδίου του. Την ίδια έλξη προς τον θάνατο παρατηρούμε και στον τζιχαντιστή που προσχωρεί στο Daech. Οι τζιχαντιστές αντιλαμβάνονται την επίθεση αυτοκτονίας ως τον κατεξοχήν σκοπό της στράτευσής τους. Κι αν είναι αυτός ο πραγματικός κίνδυνος; Όχι η καταστροφή που προκαλείται, αλλά το κλίμα τρόμου που δημιουργείται. Γιατί η δύναμη του Daech έγκειται στο ότι εκμεταλλεύεται τους φόβους μας. Και αυτός ο φόβος είναι ο φόβος του Ισλάμ. Ο μόνος στρατηγικός αντίκτυπος των επιθέσεων είναι το ψυχολογικό τους αποτέλεσμα: δεν πλήττουν τη στρατιωτική ικανότητα των Δυτικών· δεν πλήττουν την οικονομία παρά ελάχιστα· δεν θέτουν σε κίνδυνο τους θεσμούς παρά μόνο στον βαθμό που εμείς οι ίδιοι τους θέτουμε υπό αμφισβήτηση, με την ατελείωτη συζήτηση περί σύγκρουσης μεταξύ ασφάλειας και κράτους δικαίου. Ο φόβος είναι ο φόβος της έκρηξης των ίδιων μας των κοινωνιών.