Σ' ένα άτυπο Συνέδριο Θεωρητικής Φυσικής οργανωμένο από τον, πνευματικά ανήσυχο, εφοπλιστή Αλέξανδρο σε κάποιο νησί του Αιγαίου, επτά σύνεδροι προβληματίζονται σχετικά με τη δομή του Κόσμου.
Ο εφοπλιστής και η γραμματεύς του Εύα παρακολουθούν με αγωνία τη σφοδρή σύγκρουση των απόψεων δυο διακεκριμένων πανεπιστημιακών καθηγητών μ' εκείνες τριών επαναστατών ερευνητών. Οι ανατροπές της θεωρούμενης ως τεκμηριωμένης γνώσης είναι συγκλονιστικές.
Στο έργο αυτό εκτίθεται διαλεκτικά μια νέα Κοσμοαντίληψη, εντελώς αντίθετη προς την καθιερωμένη περιγραφή του φυσικού γίγνεσθαι, η οποία είναι προσιτή στον κοινό νου και δεν απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις. Εμπνευσμένο από τον αρχαίο Ελληνικό τρόπο θεμελίωσης της γνώσης, υποστηρίζει την Κοινή Λογική και την εμπειρική προσέγγιση της Επιστήμης, η οποία είναι απολύτως σύμφωνη προς την ανάγκη διαψευσιμότητάς της, όπως την απαίτησε ο Karl Popper.
Έτσι καταφέρεται ένα ηχηρό ράπισμα στις αντιφατικές διδασκαλίες των "πεφυσιωμένων πεφωτισμένων" καθηγητών, που επιμένουν να υβρίζουν τον ανθρώπινο Λόγο σε Πανεπιστήμια και επιστημονικά συνέδρια, με τη διατύπωση μυθολογικών και κυρίως λογικά ασυνεπών θεωριών , που θα εξέθεταν και τον πλέον ευφάνταστο παραμυθολόγο.
Τέλος το βιβλίο αυτό, στο σύνολό του, συνιστά έναν ύμνο προς το Φως, (εν όψει και του έτους 2015 ορισθέντος ως το "Παγκόσμιο Έτος Φωτός" από τον Ο.Η.Ε.), όπως και προς τον ανθρώπινο Λόγο και καθιερώνει εκείνη τη φυσική περιγραφή του Κόσμου, η οποία προϋποθέτει την ύπαρξη του Ανθρώπου-Παρατηρητή.