Η ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή θέτει κρίσιμα προβλήματα στο δίκαιο. Ο νομοθέτης καλείται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα αυτά χωρίς φοβίες απέναντι στην επιστημονική πρόοδο, αλλά και με προσήλωση στις βασικές αρχές του σύγχρονου νομικού πολιτισμού. Υπό το πρίσμα αυτό, η τεχνητή αναπαραγωγή αποτελεί αληθινή πρόκληση για το δίκαιο του 21ου αιώνα. Ο έλληνας νομοθέτης αποδέχθηκε την πρόκληση αυτή ρυθμίζοντας με πνεύμα πραγματιστικό και καινοτόμο, αλλά και με σεβασμό στην αξία του ανθρώπου και την προστασία του παιδιού, τις προϋποθέσεις της τεχνητής αναπαραγωγής και τις συνέπειές της στο δίκαιο της συγγένειας. Ο νομοθέτης τόλμησε. Η σκυτάλη περνά τώρα στον ερμηνευτή του νόμου, που θα πρέπει να εξειδικεύσει τις νομοθετικές ρυθμίσεις και να βρει λύσεις σε αρρύθμιστα ζητήματα, ώστε ο νέος νόμος να εκπληρώσει το ρόλο του. Αυτός είναι ο στόχος του βιβλίου του Θ. Κ. Παπαχρίστου, στο οποίο επιχειρείται μια πρώτη ερμηνευτική προσέγγιση του νόμου 3089/2002.