Θα προβώ σε μια αποκάλυψη εξ απορρήτων:
Η υπεροψία είν' εκείνη που σώζει το δολοφόνο απ' την τρέλλα προτού ή έπειτα απ' τη διάπραξη του φόνου. Το υπερφίαλο της γνώσης, ότι ένας άνθρωπος, όπως εγώ, μπορεί να επέμβει τόσο καταλυτικά στην προδιαγεγραμμένη τάξη των πραγμάτων, αποτελεί το πιο μεθυστικό όραμα. Όμως, δεν πρόκειται για μια αίσθηση διάρκειας. Πρόκειται μόνο για μια αίσθηση περαστική σαν αστραπή, καθοριστική σαν σφαίρα. Το άγγιγμα, λέω, με το μαγικό ραβδί της νεράιδας. Αυτό είναι όλο.
Ή μάλλον, αυτή είναι η υπόσχεση.
Η γοητεία. Η υπόσχεση ότι θ' ανακαλύψει, οποιοσδήποτε το επιχειρήσει, τις αξεπέραστες δυνατότητές του. Πρόκειται για τρομακτικό ψέμμα, λόγω του ότι προσεγγίζει θωπευτικά την αλήθεια.

"... Έχουμε να κάνουμε με ένα τέλειο ή άριστο μυθιστόρημα; Θα χρησιμοποιήσω διαφορετικούς χαρακτηρισμούς: Έχουμε να κάνουμε μ' ένα καλογραμμένο και πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που μας αποκαλύπτει τις μεγάλες δυνατότητες του Αλέξανδρου Ασωνίτη και μας υπόσχεται τη σίγουρη εξέλιξη του συγγραφέα του."

(Δημήτρης Δασκαλόπουλος, περιοδικό "Εντευκτήριο")