Ιστορία δεν είναι μόνο τα πολιτικά γεγονότα, δεν είναι μόνο οι μεγάλοι άνδρες ούτε μόνο οι συγκρούσεις των κοινωνικών τάξεων και των Εθνών. Ιστορία είναι η φτώχεια, η πείνα, οι ελπίδες και οι φόβοι των ανθρώπων, οι αρρώστιες, το σώμα τους.

Το θέμα του βιβλίου, που οι ιστοριογραφικές συντεταγμένες του βρίσκονται μεταξύ των ορίων της ιστορικής νοσολογίας και της νέας πολιτισμικής ιστορίας, είναι οι κοινωνικές αναπαραστάσεις της σύφιλης, της μάστιγας αυτής της ανθρωπότητας από την πρώιμη νεότερη περίοδο έως τα μέσα περίπου του 20ού αιώνα, της ασθένειας-φοβήτρου με τις ποικίλες συνδηλώσεις, που δυστυχώς επανακάμπτει στον μεταμοντέρνο και εφησυχασμένο κόσμο μας, όπως άλλωστε και η φυματίωση, πλήττοντας κυρίως τα θύματα της άνισης διανομής των οικονομικών και πολιτισμικών πόρων του πλανήτη.

Ζώντας σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης φοβικής ρητορείας, ηδονοβλεπτικής τηλοψίας και υποκριτικής συγκίνησης της ''υγιούς πλειοψηφίας'' για τους κάθε είδους '''Αλλους'' και τους στιγματισμένους της ελληνικής και γενικότερα της Δυτικής κοινωνίας (οικονομικοί πρόσφυγες, φτωχοί, χρήστες ναρκωτικών ουσιών, ψυχικά άρρωστοι, ασθενείς με AIDS), το βιβλίο αυτό μας ταξιδεύει στον ιστορικό χρόνο και επιχειρεί να ανατάμει το φοβικό και ενοχικό λόγο για τη διαφορετικότητα, εστιάζοντας στο παράδειγμα της σύφιλης.

Παραθέτοντας τις φοβικές, τρομολαγνικές και τιμωρητικές αναπαραστάσεις του νοσούντος σώματος, αναδεικνύει τη διαχρονικότητα των φόβων μας για τον ασθενή και εν γένει για τον διαφορετικό. Υπόρρητος στόχος του βιβλίου είναι να κινητοποιήσει την ιστορική αυτογνωσία και τον ανθρωπισμό μας, έναν ανθρωπισμό που οφείλει σήμερα πλέον να καταστεί αδιαπραγμάτευτος, μέσα στο τρέχον ''νοσηρό'' κλίμα της αδιαφορίας, της ιδιοτέλειας και του κυνισμού.