Οι κυνηγοί ήταν τέσσερις, γεροδεμένοι, κοκκινοπρόσωποι. Τον Αετό τον είχαν δέσει, πισθάγκωνα, θα έλεγα, σ' ένα χοντρό καδρόνι, καρφωμένο όρθιο σ' ένα πρόχειρο φορείο. Το κρατούσαν δυο, οι άλλοι με τα όπλα υπομάλης, σαν την τιμητική φρουρά του Επιταφίου, πήγαιναν δεξιά κι αριστερά. Προχωρούσαν μ' αργό βήμα, αγέρωχοι και σιωπηλοί, στη μέση του δρόμου κι εμείς ακολουθήσαμε από τα πεζοδρόμια, ώσπου φτάσαμε στην πλατεία. Εκεί ακούμπησαν το φορείο με τον Αετό σ' ένα μεγάλο τραπέζι. Όλοι θελήσαμε να πάμε να τον δούμε από κοντά, μας εμπόδισαν όμως οι χωροφύλακες που σχημάτισαν κύκλο γύρω από τους κυνηγούς και μας κράτησαν κάπου τριάντα μέτρα μακριά... Κανένας δε μιλούσε, αυτοκίνητα δεν περνούσαν στους κοντινούς δρόμους -αλήθεια, ποτέ η πόλη μας δεν τόσο ήσυχη. Από κάπου πέρασε μέσα στο κενό ο Διοικητής μ' άψογη στολή, γάντια στα χέρια, και με τις πλάτες γυρισμένες στον Αετό, μας είπε: Κατανοώ την περιέργειάν σας, είμαι όμως υποχρεωμένος να μην επιτρέψω να πλησιάσει κανείς, για λόγους δημοσίας τάξεως και ασφαλείας, διότι το πτηνόν, που είναι γνωστόν και ως βασιλεύς των ορέων, είναι πανίσχυρον, επιθετικόν και αδίστακτον. Βεβαίως τα δεσμά του είναι στερεότατα και οι πραγματοποιήσαντες τη σύλληψίν του ικανότατοι εις τη φρούρησίν του, μία απόδρασις όμως δεν αποκλείεται ακόμη και από την ασφαλεστέραν φυλακήν. Τελείωσε, γύρισε τις πλάτες του στον κόσμο και στάθηκε δυο βήματα μπροστά από τους χωροφύλακες.