Επιστολή στον Προμηθέα

Το φως του ήλιου, Προμηθέα, το ’χαμε
δεν έπρεπε και τη φωτιά να μας δωρίσεις
Τους αγαπούσες τους ανθρώπους ασφαλώς
αλλά δεν πρόβλεψες -

Δες χιλιάδες χρόνια πώς καιγόμαστε
κι ούτε λιγότερο θνητοί
ούτε και περισσότερο αθάνατοι Ί
σα ίσα που τώρα το σκοτάδι γίνεται πιο βαθύ

Πάλι καλά που με τον ύπνο κάθε μέρα κάνουμε πρόβες ­εξοικείωσης
να μην τρομάζουμε τελείως
Βλέπουμε ευτυχώς και όνειρα που πότε πότε μας δροσίζουν

Εσένα όμως δεν σου άρεσαν τα όνειρα
εξάλλου ήσουνα Τιτάνας και πίστευες πως όλα τα μπορούσες
Ώσπου σε δέσανε στον Καύκασο κι ύστερα σ’ έλυσαν ξανά - συναλλαγή ή συμφιλίωση το είπαν
Αντίδωρο ν’ αφήσεις τους ανθρώπους στις φλόγες τους ζωσμένους