Το βάρος του κορμιού του εκμηδένισε τις αντιστάσεις της. Τον έβλεπε σαν αφηνιασμένο να προσπθαεί να μπει μέσα της. Τον κοίταζε μήπως τη λυπηθεί. Ένιωσε τον πόνο. Τέλειωσε κάποτε με ένα πνιχτό βογκητό και έμεινε από πάνω της ασάλευτος. Τον έσπρωξε με όση δύναμη της είχε απομείνει και σηκώθηκε. Μάζεψε το εσώρουχό της. Τα πόδια της είχαν γεμίσει αίματα. Άρχισε να τρέχει. Τούτο το σούρουπο της φάνηκε ότι κράτησε ώρες... Έφτασε στο ρέμα. Έριξε νερό στο πρόσωπό της, έπλυνε ψηλά τα πόδια της, μάζεψε όλο το κουράγιο της και γύρισε στο σπίτι σαν ζεματισμένο σκυλί.
Μπήκε αθόρυβα και κάθισε στο τζάκι. Σκούπισε τα μάτια της, απώθησε τις σκέψεις της, έκρυψε την ντροπή της και κοίταξε στον καθρέφτη. Συγκρατούσε τον εαυτό της να μη σωριαστεί. Όλα έπρεπε να γίνουν όπως κάθε βράδυ, δεν έπρεπε να καταλάβει κανένας τίποτε. Η Μαντώ όμως ήξερε ότι ήταν βρόμικη, ένοχη, ατιμασμένη. Αυτός θα έφευγε. Αυτή θα έμενε εκεί· θα ήταν πρόστυχη.