"Μπήκε στο δωμάτιο και σωριάστηκε στο κρεβάτι. Έμεινε ακίνητη. Ήθελε ν' ανασάνει βαριά αλλά δεν το 'κανε. Φοβόταν ότι θα την άκουγαν, θα ερχόντουσαν, θα τη βούταγαν απ' τα μαλλιά και θα φώναζαν: "Έλα 'δω μωρή! Πούν' το οξυγόνο που κατάπιες; Ξέρνα το γρήγορα, παλιοκλέφτρα!" Και κείνη θα στρίγγλιζε: "Μα πώς; Δεν μπορώ! Αφού μόνο διοξείδιο του άνθρακα θα βγει!" Κι αυτοί θα της έχωναν το μαξιλάρι στο κεφάλι και θα την έπνιγαν ουρλιάζοντας: "Δε μας περισσεύει οξυγόνο για το σκουλήκι σου!"
Ανασηκώθηκε απότομα. Μα ποιοι; Κι από πού θα ερχόντουσαν; Οι οικολόγοι αποκλείεται. Αυτοί νοιάζονται για τ' οξυγόνο του πλανήτη, αλλά δε σκοτώνουν τίποτα. Ούτε σκουλήκι. Άρα ποιοι;"

Μ' αυτό το πρώτο της βιβλίο, η συγγραφέας - εγώ δηλαδή- καταθέτει τις εσωτερικές της μαρτυρίες φωτίζοντας με αδρές πινελιές τη μαύρη τύφλα της. 'Έτσι, η σκοτεινή, μα αφυπνισμένη πλευρά του εγώ της, γυμνή στα χέρια του αναγνώστη, φαντασιώνει να γαργαλήσει το πιο ποταπό του κύτταρο.