Η κρίση της πολιτικής στη σύγχρονη εποχή γεννά ερωτήματα που σχετίζονται με την ίδια τη φύση του πολιτικού, τη λειτουργία του στα πλαίσια των σύγχρονων συνθηκών, καθώς και τη μεθοδολογία προσέγγισης των ζητημάτων που αφορούν τη διεργασία του συλλογικού, και κατά συνέπεια του δημόσιου χώρου. Ο δημόσιος χώρος, που αποτελεί ίδιον της πολιτικής δραστηριότητας, βρίσκεται έτσι στο στόχαστρο της συλλογιστικής που αναπτύσσεται στο παρόν βιβλίο, καθόσον μέσα από την επικοινωνιακή οπτική δίνεται η δυνατότητα να οριοθετηθεί η δημόσια δράση και να αναδειχθεί ο λόγος, ως πρωταγωνιστής στην επινόηση των πολιτικών διεργασιών. Η επικοινωνιακή δράση συνιστά, ως εκ τούτου, τον κινητήριο μοχλό στην αναστοχαστική λειτουργία "περί του πολιτικού", δίνοντας έμφαση στη διυποκειμενική διεργασία που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σους συμμετέχοντες στα δημόσια πράγματα. Η πολιτική σχέση εκλαμβάνεται, έτσι, ως ένα πεδίο συμβολικών και γνωστικών διεργασιών, μήτρα κατασκευής νοημάτων και αναπαραστάσεων, χώρος διαβουλεύσεων και αντιπαραθέσεων όπου κυριαρχεί η δημόσια δράση και το επικοινωνιακό πράττειν. Μέσα λοιπόν από τη διερεύνηση του λόγου, σε συνδυασμό πάντοτε με τη δράση, δίνεται η δυνατότητα θεώρησης όλων αυτών των ζητημάτων που αφορούν στην πολιτική, στον δημόσιο χώρο, στη δημοκρατία, στη θέση του πολίτη σε σχέση με το συλλογικό, εντέλει στον πολιτικό λόγο. Όλα αυτά είναι δυνατά αντικείμενα επεξεργασίας μόνο κάτω από τη θεώρηση, όπου η κλασική πολιτική σκέψη συγκλίνει με τις αναζητήσεις της φιλοσοφίας και της γλωσσολογίας. Από αυτή την άποψη τονίζεται ιδιαιτέρως η διεπιστημονικότητα του χαρακτήρα του σχετικά νεοσύστατου τομέα της Πολιτικής Επικοινωνίας. Ο πολιτικός στοχασμός στη σύγκλισή του με την επικοινωνία, πέρα από την αναφορά του στην κλασική πολιτική θεώρηση που είναι αναγκαία, δανείζεται εργαλεία σκέψης και μεθοδολογικής διερεύνησης που προέρχονται από το χώρο της φιλοσοφικής αναζήτησης, της γλωσσολογικής διερεύνησης, της ερμηνευτικής διάστασης καθώς και της ανθρωπολογικής έρευνας.