Αρχίζεις από εδώ. Επάνω αριστερή γωνία της σελίδας για να κατέβεις αργά ή γρήγορα, στην τελευταία γραμμή κι ύστερα να σκαρφαλώσεις στην επόμενη, γεμίζοντας το λευκό με μαύρες ζωγραφιές. Έτσι, για να διατηρηθεί ένα από τα προνόμιά τους, το διφορούμενο. Για να αμφιρρέπουν. Να 'χουν την άνεση να κοιταχτούν στη θαμπή γυαλάδα της προηγούμενης ή της επόμενης. να βρουν το μέτρο τους. Να 'χεις εσύ που τις διαβάζεις τον στοιχειώδη χρόνο να τις δεις, να τις προσέξεις όπως τους πρέπει. Όμως και να αυτοσχεδιάσεις τοποθετώντας στα κενά ίχνη "αυθαιρεσίας". Σ' ένα είδος ώσμωσης γιατί είναι πόροι ζωντανού οργανισμού. Και η αναπνοή απαραίτητη. Η αφή να λειτουργεί μέσα από την όραση. Να μεταφράζονται οι αισθήσεις. Η μία στη γλώσσα της άλλης για ερωτηματικά χωράνε στα σημεία στίξης. Αν πάλι θέλω ν' αμφισβητήσω τη δύναμη μιας λέξης την κατευθύνω με τα εισαγωγικά. Ο χρόνος αποκτά μορφή και σε λυτρώνει από το χάος. Δεν είναι οι σκέψεις, δεν είναι η "επικοινωνία", δεν είναι η γλώσσα τίποτα απ' όλα αυτά. Προφάσεις. Ο νους ζητά να βρει τις απαντήσεις του, να μάθει βάζοντας μια "τάξη". Συχνά χωρίς περιορισμούς κι αυθαιρετώντας. [...]