Το έργο "Τι έγινε στη Μελισσοχώρα" είναι μια αληθινή ιστορία που πηγάζει από τις εμπειρίες που εισέπραξα είκοσι χρόνια στο θεατρικό χώρο της Κύπρου. Η αντιμετώπιση των εκάστοτε κυβερνόντων στα θέματα πολιτισμού και ειδικά στον τομέα του θεάτρου. Οι Μελισσούλες λοιπόν, με πολλή αγάπη και σύνεση, προσπαθούν να μυήσουν τον Μελισσόκοσμο στην τέχνη του θεάτρου. Να αποκτήσουν από μικρά τη θεατρική αγωγή και συνείδηση, που θα τους οδηγήσει σε ένα καλύτερο κόσμο, ψυχικά αναβαθμισμένο και ευαισθητοποιημένο. Χωρίς στήριξη από το κράτος τους, προσπαθούν να επιμένουν να υπάρχουν παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες γιατί έχουν όραμα για ένα λαμπερό και αληθινό κόσμο.

"Ο μαγικός αυλός της Ευδώριας" είναι ένα παραμυθόδραμα μέσα από το οποίο παλεύει το καλό με το κακό. Αυτό μπορεί να συμβαίνει στη συνείδηση του καθενός μας. Η Ευδώρια, ο ήρωας του έργου, είναι ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει στη φύση. Έτσι έχει εισπράξει πολλή δύναμη για να συνεχίζει την πορεία της ζωής της, παρ' όλες τις δυσκολίες που συναντά στο κάθε βήμα. Ο μαγικός αυλός μπορεί να είναι και τα εφόδια που έχει πάρει από την οικογένειά της. Έχει μάθει να παλεύει, να διεκδικεί, να αγαπά, να πονά και να περιμένει τα καλύτερα με αισιοδοξία. Το όνομα Ευδώρια το δανείστηκα από την κυρία Χρυσούλα Πούλλαδου, που έτσι αποκαλούσε τον αγαπημένο της σύντροφο Εύδωρα. Πιστεύω πως είναι συμβολικό για μένα και την ευχαριστώ.

"Αστροναύτης με το ζόρι". Με προβληματίζει φοβερά η ραγδαία εξέλιξη του ανθρώπου, ως προς την ικανότητά του να ρυπαίνει και να καταστρέφει ό, τι όμορφο δημιούργησε η ωραία μητέρα φύση. Ο άνθρωπος έχει στόχο μόνο την υλική και οικονομική του ανάπτυξη και το πληρώνει με κάθε τρόπο. Έτσι και τα παιδιά της γειτονιάς, χάσανε το καλό τους το σπιτάκι προκειμένου να κτιστεί ένα μεγαθήριο. Ο εφιάλτης τους κατατρέχει και στα όνειρά τους, γι' αυτό ψάχνουν ένα πιο ανθρώπινο πλανήτη. Ίσως αν ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά, να έχουμε κι εμείς οι μεγάλοι ένα καλύτερο μέλλον.

"Ο Αστραπομακρυνούρης και οι φίλοι του". Τα παιδιά και οι νέοι, περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιγνίδια. Αποτέλεσμα: απομόνωση, αποξένωση, δυστυχία. Ο άνθρωπος δε γεννήθηκε για να ζει μόνος, Έτσι και τα παιγνίδια των παιδιών κάνανε την επανάστασή τους, αφού ήταν πλέον άχρηστα. Ο φίλος μας ο Αστραπομακρυνούρης βοήθησε τα παιγνίδια να ταξιδέψουν σε κόσμους μαγικούς, που ζουν μες την αλήθεια. Τα παιγνίδια είναι πλέον ευτυχισμένα και χαρούμενα στα χέρια άλλων παιδιών, που ξέρουν να τ' αγαπούν και να τα εκτιμούν.