Στη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα στην ύστερη περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1261-1453), τη γνωστή με το όνομα "Αναγέννηση των Παλαιολόγων", οι ζωγράφοι, επηρεασμένοι από την ανάπτυξη της σπουδής των αρχαιοελληνικών γραμμάτων, δεν ακολουθούν απλώς ό,τι νέο είχε να επιδείξει η τέχνη της Κωνσταντινούπολης, αλλά συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση του νέου ζωγραφικού ύφους. Σήμερα από τα πολυάριθμα θρησκευτικά κτίσματα που άλλοτε αριθμούσε η πόλη, μαρτυρίες εκείνης της περιόδου, έχουν διασωθεί ελάχιστα, ικανά ωστόσο να αναπλάσουν το μεγαλείο της. Στο εσωτερικό των μνημείων αυτών κρύβονται οι υπέροχες συνθέσεις της παλαιολόγειας τέχνης, όπου οι ιδέες του βυζαντινού ουμανισμού είναι αποτυπωμένες με τον πιο ζωντανό τρόπο. Ωστόσο, σημαντικότατα ζωγραφικά μνημεία μέσα στην πόλη παραμένουν αδημοσίευτα, και το ίδιο συμβαίνει με πολλές πηγές και κείμενα. Το αφιέρωμα αυτό έρχεται να καλύψει αυτό το κενό και με τη συναρπαστική του περιγραφή να κάνει γνωστή μια πολύ σημαντική ιστορική και καλλιτεχνική περίοδο της "πολυύμνητης Θεσσαλονίκης" .