Μια εκτός σύγχρονου πολιτισμού πολιτεία "η πάναγνη Λαμπαδία", βρίσκεται χρόνια τώρα κρυμμένη πίσω από αδιάβατα βουνά, ξεκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Μακριά από ξενόφερτες δήθεν θεόπνευστες θρησκείες, έμεινε το "αμόλυντο λίκνο του ελληνισμού".

Λαμπαδιάρης ήταν το όνομα του ποταμού που χώριζε την ανόθευτη αυτή πολιτεία σε δύο διαφορετικές, εντελώς ανόμοιες περιοχές σε χώματα και ανθρώπους. Από δω άρχοντες ο Πολυχρόνης κι η Σμυρνιά Αγγελίνα, από κει ο Αγριοφραγκιάς κι η πολύπαθη Νιόβη.

Από δω η ευδαίμων πολιτεία, που η ορχήστρα των θεών παιανίζει μελωδικά το τραγούδι της ευτυχίας, από κει η παραφωνία.

Από δω απύθμενοι έρωτες με απρόβλεπτες συνέπειες, μυστηριακά δρώμενα και τελετουργίες, (υποσυνείδητες μνήμες μιας αλήστου κάλλους εποχής), από κει το ανδρικό όργανο, ρομφαία του σατανά, σπέρνει τον όλεθρο, μα και εκπλήξεις. Άνθρωποι κρυψίνοες και κακοί, λες και είχαν την κατάρα των θεών στο σπέρμα τους με αποτέλεσμα να γεννιόνται άτομα με σωματικά και νοητικά ελαττώματα.

Οι Σιαμαίες κόρες, ο Μόμος, ο Κύκλωπας, ο Ακρίδας, οι άνθρωποι των σπηλαίων αντιπροσωπευτικά δείγματα της κακής ενέργειας αυτής της περιοχής.

Μα η αγάπη που τα πάντα νικά γίνεται ο "Μεσσίας" που συνενώνει τις δύο αυτές ανόμοιες περιοχές.
Έρχεται όμως η εισβολή των καινούργιων από τη γείτονα και καταβροχθίζει παράδοση και ανθρώπους.
Πρώτα θύματα η άμυαλη Αλκυόνη και ο δανεικός Ιδομενέας.

Ο ναός του λόφου όμως με τους μαρμαρωμένους Θεούς αλώβητος, έμεινε να διακηρύσσει την αναγέννηση του κάθε ελληνικού.