"... Ένα τέτοιο σεπτεμβριανό πρωινό φτάνω με τη Γαλήνη στον όρμο του Νησιού που κοιτάει την ανατολή. Φυσάει ξέπνοο αγέρι, κι η θάλασσα αναδεύεται σε ένα ανεπαίσθητο και ηδονικό κυματισμό. Η νύμφη που στέκεται όρθια στην πλώρη του σκάφους μου λούζεται στο μυστηριακό και άχραντο φως της Ηούς και απαγγέλλει από στήθους στίχους του Ομήρου στη γλώσσα του. Είναι συνεπαρμένη και διάφανη. Το φως τη διαπερνάει και διασκορπίζεται πίσω της, μοιάζει έτοιμη να περάσει σε μιαν άλλη διάσταση, να χαθεί. Για μια στιγμή σκιάζομαι πως τη χάνω, γι' αυτό την αγκαλιάζω σφιχτά και ικετεύω:
- Μείνε μαζί μου! Που πας;
Εκείνη απαλλάσσεται από τη μέγγενη των φοβισμένων χεριών μου και δεν γυρίζει καν το κεφάλι της.
- Εξαϋλώνομαι! Δε νιώθω το βάρος της ύπαρξής μου!"

"... Ακόμα και στη φυλακή, όπου το μικρό και το μεγάλο κακό είναι παρόντα σε εικοσιτετράωρη βάση, οι άνθρωποι χαίρονταν την αυγή και φοβούνταν το δειλινό και το σούρουπο, όταν τα σκοτάδια έβγαιναν απειλητικά από τις σχάρες, τις σκάλες και τις γωνιές ώσπου κατέκλυζαν τα κελιά, τα κρατητήρια και την ταράτσα, εκεί που, υπό το άγρυπνο βλέμμα των αγγέλων και των θεών, γίνονταν τα πιο σκοτεινά πράγματα που βάζει σε ενέργεια η κορωνίδα της δημιουργίας, ο άνθρωπος."

"... Αν μας κόψουν το ένα ποδάρι, θα βάλουμε ξύλινο και θα περπατάμε καμαρωτοί γιατί χαρίσαμε το κομμένο στον άνθρωπο. Αν μας σπάσουν το καλό χέρι, θα μάθουμε το λιγότερο καλό να αγωνίζεται περισσότερο και καλύτερα. Ό,τι και να μας κάνουν δεν θα υποκύψουμε. Θα αποδείξουμε στους δυνάστες μας ότι είμαστε δυνατότεροι ακόμα και μες στην απόλυτη αδυναμία μας. Επειδή, καμάρι, το δίκιο του αδυνάτου πρέπει να αποδειχτεί ισχυρότερο απ' αυτό του δυνάστη του. Κι επειδή, αν δεν γίνει αυτό, το μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι η απόλυτη βαρβαρότητα."