Η πειθαρχία, όπως την εννοούμε γενικά, είναι προσαρμογή σε εγκεκριμένα πολιτικά, κοινωνικά ή θρησκευτικά ανόητα υποδείγματα. Αυτή η προσαρμογή συνεπάγεται μίμηση, καταπίεση ή μια μορφή υπέρβασης της πραγματικής κατάστασης, έτσι δεν είναι; Σ’ αυτή την πειθαρχία είναι φανερό ότι υπάρχει μια αδιάκοπη πάλη, μια σύγκρουση που διαστρεβλώνει την ποιότητα του νου. Συμμορφώνεται κανείς επειδή του υπόσχονται -ή ελπίζει- μια ανταμοιβή. Πειθαρχεί κανείς τον εαυτό του με σκοπό να κερδίσει κάτι. Για να μπορέσει να πετύχει κανείς κάτι υπακούει και υποτάσσεται και το καθοδηγητικό πρότυπο -είτε αυτό είναι το κομμουνιστικό πρότυπο, το θρησκευτικό πρότυπο ή κάποιο δικό του- γίνεται η αυθεντία. Σε όλο αυτό δεν υπάρχει καθόλου ελευθερία. Πειθαρχία, όμως, σημαίνει να μαθαίνεις· και το να μαθαίνεις είναι άρνηση κάθε αυθεντίας και υπακοής. Τώρα, το να το δεις όλο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας αναλυτικής διαδικασίας.