Ο συγγραφέας Γιώργης Παπανικολάου (Γιώργης Ζτρέκος) εμφανίζεται ως άλλος μύστης ώστε να καταφέρει με τρόπο σύγχρονο, απλό και κατανοητό να μεταδώσει τη δική του οπτική για όσα είναι καταγεγραμμένα για τη δημιουργία του κόσμου στα αρχαία ιερά κείμενα.

Απόλυτα ενημερωμένος καταθέτει ένα παραμυθένιο πόνημα, τη δική του πνευματική διάσταση, για να δημιουργήσει και να συναντήσει τους αγγέλους βοηθούς της μεγάλης Πνοής, όπως αποκαλεί το υπέρτατο Θείο, για τη δημιουργία του σύμπαντος και των πλανητών. Ο συγγραφέας καταφέρνει με ξεκάθαρη γραφή να αποδώσει σκέψεις και συναισθήματα που εκφράζονται από άυλα όντα καθοδηγούμενα σε συνθήκες απόλυτης γαλήνης, από τη συνολική δύναμη αθωότητας της Πνοής του μεγάλου δημιουργού.

Τα γεγονότα και οι πράξεις που ξετυλίγονται σε μεταφέρουν στον ιδεατό κόσμο, τον άγνωστο μα ωστόσο απόλυτα προσιτό στο σύνηθες ύφος του γνωστικού μας κόσμου: οι συμπεριφορές και οι πέντε αισθήσεις των άυλων όντων είναι πανομοιότυπες με των ανθρώπων. Το όλο πόνημα, είναι μια αλληγορία βασισμένη στη φιλοσοφική θεωρία της διαρχίας, που δέχεται την ύπαρξη δύο αρχών που διέπουν τον κόσμο σε κάθε οντότητα και τούτο αποδεικνύεται και από την άποψη του συγγραφέα που λέει τα εξής: Από το όλο έργο αναδεικνύεται η δυϊστική υπόσταση του ανθρώπινου είναι, που παραπέμπει σε μια διαρκή πάλη μεταξύ καλού και κακού, και στο εκάστοτε αποτέλεσμα που διαμορφώνεται από τη διαλεκτική που αναπτύσσεται μεταξύ της ανώτερης και της κατώτερης συνείδησης του ανθρώπου.

(από την κριτική του Δημήτρη Βαρβαρήγου - diavasame.gr)