"Μόλις βγήκε, της ακούστηκε ένα γέλιο. Ήταν τόσο μεταλλικά διαπεραστικό, που, στην αρχή, της φάνηκε πως δεν ήταν γέλιο, ένας σιγμός που δεν έβγαινε από άνθρωπο, η αφύσικα μεγάλη διάρκειά του όμως της έδωσε τον χρόνο να καταλάβει πως κάποιος ή κάποια γελούσε· παρ' όλ' αυτά, και ενώ συνεχιζόταν αμείωτο, εξακολουθούσε να της δίνει την εντύπωση πως δεν ήταν γέλιο, έμοιαζε περισσότερο με κραυγή ζώου που το βασανίζουν εξαντλητικά με κάποιο κοφτερό όργανο...
»Καθώς προχωρούσε προς την στάση του λεωφορείου, κι άλλες φωνές, ασαφής σύνθεση από υλακές, ολολυγμούς και σπαρακτικά γρυλίσματα, στην ίδια κλίμακα με το γέλιο, της ακούγονταν από δω κι από κει. Μολονότι τις είχε ακούσει κι άλλες φορές αυτές τις μεικτές κραυγές, ποτέ δεν κατάφερνε, όταν έκανε αυτήν την απόσταση ανάμεσα στο σπίτι της και στην στάση, να προλάβει και να ανακόψει ένα δυσάρεστο ξάφνιασμα, και καμία εξοικείωση μ' αυτές δεν μπορούσε να μετριάσει τον συγκλονιστικό αντίκτυπο που είχαν μέσα της. Κάθε φορά, πριν βγει, προσπαθούσε να προετοιμάσει τον εαυτό της, ποτέ όμως δεν ήταν τόσο έτοιμη ώστε να διανύσει αδιάφορη και απρόσβλητη, πλήρως αβλαβής, ούτε την μικρή απόσταση."

Πρόκειται για ένα αφήγημα που έχει σαν αντικείμενο μια διπλή μεταφορά, πραγματική και "μεταφορική". Η έκδοση συνοδεύεται από ένα επίμετρο του συγγραφέα με τίτλο "Η μεταφορά της μεταφοράς και η μεταφορά της μεταφοράς".