Η λιτανεία των στίχων παραπέμπει ευθέως σε μια ιεροπραξία, όπου το αποκαλυπτικό στοιχείο της μυσταγωγίας κυριαρχεί. Η λιτανεία αυτή αναπαριστά την πανανθρώπινη ιστορική πορεία έτσι όπως την έχει αποτυπώσει και συνεχίζει να την αποτυπώνει η ποίηση. Το κεντρικό αυτό θέμα υπηρετείται αποτελεσματικά τόσο από την μορφή της αφηγηματικής ροής όσο και από την κατάλληλη τελετουργική εκφορά του λόγου της Άννας Μανωλοπούλου. Η δράση τοποθετείται στους αίσχατους καιρούς, στο τέλος της Ιστορίας. Η καταστροφή που έχει προκαλέσει η θηριωδία της ανθρώπινης εξουσίας, όπου το μόνο ζωντανό στοιχείο που έχει παραμείνει είναι το αισχρό ζύγι των συμφερόντων, κινητοποιεί τις δυνάμεις της ελπίδας και της ζωής.