Μαύρη χαρά φώλιαζε στα στήθια του Αλή πασά. Επιτέλους, η ώρα της εκδίκησης πλησίαζε. Η Φροσύνη θα πλήρωνε όλες τις προσβολές που του είχε κάνει. Θα βάδιζε στο θάνατο, όπως ήταν το ριζικό της, ακολουθώντας στα παγωμένα νερά της λίμνης τις υπόλοιπες γυναίκες που τόσο καιρό "βρώμιζαν" τα Γιάννενα με τα ανόσια φερσίματά τους. Όσο συλλογιζόταν ο μοχθηρός Βεζίρης πως υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που αψήφησαν τη δύναμή του... Όσο σκεφτόταν πως οι "άτιμοι οι Γραικοί" τόλμησαν να πλέξουν ολόκληρη συνωμοσία εις βάρος του τόσο ξύπναγε μέσα του η σκληρότητα. Φούντωνε ο θυμός· σιγόκαιγαν τα σωθικά του. Ο κατάλογος των μελλοθάνατων γυναικών που συνέταξε με τον υποτακτικό του ήταν ένα από τα λιγοστά πράγματα που γαλήνευαν τη βέβηλη ψυχή του.
Η Φροσύνη, από την άλλη, δε γνώριζε τη μοίρα που της επιφύλασσε ο στυγερός άρχοντας. Μα και αν ακόμα προαισθανόταν το κακό που σύντομα θα ξεσπούσε σαν μπόρα πάνω από τα Γιάννενα, είχε πίστη στον Μουχτάρ. Εκείνος δε θα άφηνε ποτέ τον κολασμένο Αλή να την πειράξει. Ο Μουχτάρ, όμως, δεν πρόλαβε. Δεν έφτασε. Και η αδούλωτη αρχοντοκυρά περπάτησε περήφανη στο θάνατο. Βυθίστηκε στον υγρό της τάφο ευχαριστημένη, γιατί έζησε, αγάπησε και την αγαπήσανε.
Ο Δημήτρης Γιαννουκάκης γράφει το συγκινητικό επίλογο στον παράτολμο έρωτα της κυρα-Φροσύνης για τον Μουχτάρ και σκιαγραφεί με απαράμιλλη γλαφυρότητα τη γιαννιώτικη κοινωνία του 19ου αιώνα.