Ως έφηβοι, νιώθουμε συνήθως πως οι μεγάλοι δεν μας καταλαβαίνουν και πως οι πράξεις μας κρίνονται άδικα. Ο κόσμος μας χρωστάει και γι' αυτό ό,τι και αν σκεφτόμαστε, νιώθουμε, κάνουμε, πρέπει να συναντά χαμόγελο και αποδοχή. Μέχρι ποιο σημείο όμως όλα επιτρέπονται; Έως που δικαιολογούνται οι πράξεις μας από το ακαταλόγιστο του νεαρού της ηλικίας;

Ως γονείς, άλλοτε ανησυχούμε (στην καλύτερη περίπτωση) και άλλοτε φρικάρουμε (στη χειρότερη) όταν τα βλαστάρια μας επιδεικνύουν αποκλίνουσες συμπεριφορές. Αποκλίνουσες; Σε σχέση με ποιον; Μήπως σε σχέση με τα δικά μας μυαλά και τα δικά μας στάνταρντ; Αποκλίνουσες ως προς τι; Ως προς τα όρια της κοινωνίας και δη του κοινωνικά αποδεκτού, ή μήπως ως προς το γράμμα του νόμου;


Μια έφηβη, ένας έρωτας, ένας θάνατος, ένα σκοτεινό τρίγωνο, πανελλήνιες, κλεπτομανία, η μάνα, ένας αναρχικός, ηλεκτρονική μουσική και clubbing μπαίνουν στο μπλέντερ του χρόνου και γεννούν μια ιστορία ενηλικίωσης.