[...] Μέσα στο τρένο για τη Γενεύη με πήρε ό ύπνος, είδα και όνειρο: Βρισκόμουν στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, άλλα αυτή τη φορά η πλατεία ήταν και στο χρώμα της κόκκινη. Το έδαφος, οι τοίχοι και οι τρούλοι των εκκλησιών, το μαυσωλείο του Λένιν, το τείχος του Κρεμλίνου, όλα στο χρώμα του αίματος. Κοιτάζω καλύτερα και καταλαβαίνω με φρίκη ότι δεν είναι χρώμα, άλλα αίμα ζωντανό πού αχνίζει. Τόσο αίμα, τόσα εκατομμύρια θυσιασμένων ανθρώπων για ν' αποκτήσει όνομα αυτή ή πλατεία… . Στην εξέδρα των επισήμων, πάνω από το μαυσωλείο του Λένιν, μόνος ο θείος Αρθούρος, ολότελα μεθυσμένος, βγάζει λόγο. Πρησμένη κατακόκκινη μύτη, πρησμένα μάγουλα και μια φάλτσα φωνή που ωρύεται για την παγκόσμια ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό. Ο αχνός του αίματος, σαν ατμίδα καμίνου, σκεπάζει την Κόκκινη Πλατεία. Κάνει θολά τα χαρακτηριστικά του θείου 'Αρθούρου. . .

(από το κείμενο του βιβλίου)