Ένα κείμενο για την αγάπη, για τον εγκλωβισμένο μας εαυτό που επιζητεί την ελευθερία, που τη νοσταλγεί κι ας μην το ξέρει.

Πρωταγωνιστές, η Κυρία, η Ηθοποιός, ο Δολοφόνος και η Ζητιάνα. Όλοι τους βρίσκονται σε κατάσταση νόστου. Ζουν αναμένοντας να επιστρέψουν σε κάτι που έχει ξεχαστεί εξαιτίας της συλλογικής αμνησίας της ανθρωπότητας. Ωστόσο, η Κυρία και η Ηθοποιός, δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι είναι αυτό το "κάτι". Αντίθετα, η Ζητιάνα και ο Δολοφόνος ξέρουν πολύ καλά, ακόμη κι αν ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και βαδίζουν σε δρόμους αντίθετους. Και οι δύο έχουν ανάμνηση της ελευθερίας και τη λαχτάρα να βρουν μια διέξοδο που θα τους λυτρώσει. Μάλιστα, η Ζητιάνα δείχνει να έχει διακρίνει τη μοναδική Αλήθεια που θα την οδηγήσει εκεί, η οποία δεν είναι άλλη από την Αγάπη.

Μια καρφίτσα, που θα κλαπεί από την Ηθοποιό μέσα από την μπιζουτιέρα της Κυρίας και θα φτάσει στα χέρια της Ζητιάνας, θα γίνει το μέσο διά του οποίου η τελευταία θα μεταγγίσει τη σοφία της στον Δολοφόνο. Απ’ αυτό το θαύμα που συντελείται ανάμεσα στη Ζητιάνα και τον Δολοφόνο συμπαρασύρονται, τόσο η Κυρία, όσο και η Ηθοποιός σε μια, ασυναίσθητη μεν, μα τώρα ίσως κι ελπιδοφόρα αναμονή...