Και ενώ η Ιωάννα φαινομενικά τα είχε όλα, ένα τεσσάρι διαμέρισμα, ένα παλιό Seat Ibiza, προφίλ στο face book, εξοχικό στο Ξυλόκαστρο στο οποίο πλέον δεν πήγαινε, δύο εγγόνια από το γάμο του γιου της του Νικόλα και μια κοινωνική ζωή που της εξασφάλισε η γνωριμία με τον πατέρα Θεόδωρο, αισθανόταν μόνη. Και πώς να μην αισθάνεται, αφού από τη ζωή της έλειπε ο Μηνάς; Ο άνθρωπος της που έζησε μαζί του μια ζωή από εκείνο το μακρινό απόγευμα στη Λισσαβόνα. Την έλειπαν τόσα πράγματα! Μια ανάσα, ένα χαμόγελο, ένα λερωμένο ρούχο, ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, άδεια φλιτζάνια καφέ στον νεροχύτη, παντόφλες και κάλτσες πεταμένες κάτω από το κρεβάτι, η αφορμή για να βάλει δεύτερο πληντήριο, ο λόγος για να μην κάψει το κοκκινιστό. Η Ιωάννα με άλλα λόγια δεν μπορούσε να συνηθίσει τη νέα της ζωή. Την εποχή της χηρείας. Την απώλεια του Μηνά. Πολλές φορές αναρωτιόταν, κυρίως τις ατέλειωτες ώρες που έβλεπε τηλεόραση ή αποχαυνωνόταν στο Ιντερνέτ, αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να την σκέπτεται! Και από αυτόν τον συλλογισμό εξαιρούσε το γιο, τη νύφη και τα εγγόνια της. Είχαν τις δουλειές τους. Τα τρεχάματά τους. Ούτε, βέβαια, τους συγγενείς με τους οποίους διατηρούσε τυπικές σχέσεις και αντάλλασσαν άνυδρα και άοσμα τηλεφωνήματα στις γιορτές. Κάποιος άλλος άνθρωπος δηλαδή…, βρε αδελφέ. Κάποιος. Και σε αυτό το ερώτημα κατέληγε από τη στιγμή που το τηλέφωνο τηρούσε πεισματικά σιγή ιχθύος, το κουδούνι της πόρτας δεν έσπαγε τη σιωπή του οροφοδιαμερίσματος και η θυρίδα του προσωπικού της email ήταν αδειανή.