...Ήταν ένας τεράστιος κοίλος καθρέφτης τοποθετημένος στην είσοδο της ντίσκο που επέτρεπε στον εισερχόμενο να εστιάζει ακριβώς στο ημικύκλιο της πίστας... Η Σαλώμη στεκόταν όρθια καταμεσής στην πίστα! Στάθηκα ακίνητος και την κοίταζα, μέσ’ από τον καθρέφτη, χωρίς αυτή να με βλέπει. Λικνιζόταν ολόκληρη στο ρυθμό της μουσικής. Οι κινήσεις του κορμιού της είχαν μια βιαιότητα, μια αγριάδα. Ήταν ξυπόλυτη!... Τα μαλλιά της τινάζονταν και τα πόδια της λύγιζαν σ’ αυτήν τη λιτανεία της πρόκλησης...

...Ο ολόγυμνος χορός της έσειε το πάτωμα και την οροφή της σάλας που παλλόταν μαζί της. Το άψυχο πλοίο συνταρασσόταν από την ερωτική λαχτάρα των τελευταίων στροφών του θεόγυμνου κορμιού της, που έσβηναν μαζί με τις τελευταίες νότες του μουσικού κομματιού...

Έκανα ένα βήμα προς τον καθρέφτη. Στάθηκα ολόρθος μπροστά του. Κοίταξα ολόισια μέσα του αντικρίζοντας τον εαυτό μου. Ο καθρέφτης, ταραγμένος, θόλωσε και σείστηκε. Τότε για λίγο έχασα την εικόνα μου. Ξανακοίταξα μαζεύοντας όλη μου την προσοχή. Ένα δέος με πλημμύρισε. Μες στον καθρέφτη είδα το είδωλό μου ολοκάθαρα: ήταν το ασώματο κεφάλι μου, το τεράστιο κεφάλι του εαυτού μου μονάχο, χωρίς σώμα, που με κοίταζε παράξενα!...

Στη «Γυάλα» του Μιχάλη Κ. Γριβέα, η έμπνευση οδηγεί ευρηματικά το λογοτεχνικό κείμενο ως το «τέλος» και γίνεται ανάγκη επαφής με τη μαγεία, ψηλαφίζοντας αντίδοτο στον πόνο που παραφυλάει τη σκέψη. Η φαντασία οριοθετεί ή οριοθετείται από την πραγματικότητα μέσ’ από απρόσμενα διαφορετικούς χαρακτήρες, προτείνοντας μια ανατρεπτική διάσταση στο ανόθευτο σεξ. Έτσι το ταξίδι γίνεται προκλητικά σαγηνευτικό...