... "Το κατά λόγον, το κατά φύσιν και το κατ' αρετήν ζην, δημιουργούν και αναπαράγουν ό,τι οι Στωικοί προσδιορίζουν ως ευδαιμονίαν. Το αγαθό αυτό, το υπέρτατο, το οποίο θεοί και άνθρωποι καρπώνονται όμοια, συνίσταται σε μιαν εύροια βίου... Η ευδαίμων ζωή είναι αυτάρκης και ακολουθία φύσεως... Ο σοφός που δοκιμάζει διαρκώς την εμπειρία αυτή, βιώνει ταυτοχρόνως τα ωραία συναισθήματα της ευφροσύνης και της χαράς, που είναι η γιορτή της ψυχής στην τέλεια αρετή της. Το αγαθό αυτό διαλάμπει στον όλβο και τη μακαριότητα του σοφού και σκιαγραφείται από το άλγος του, το οποίο δεν μειώνει την απάθεια και την αυτάρκειά του. Ο λόγος και η επιστήμη, η αρετή και η φρόνηση συμβάλλουν στη διαμόρφωση του ρεύματος εκείνου της ζωής, από το οποίον αναδύεται η ευλογιστία για ό,τι αξίζει και για ό,τι είναι απαξία. Η κυριάρχηση επί των παθών με τη δύναμη του λόγου και η απέραντη εσωτερική ελευθερία· το για τον καθένα οικείο· η αταραξία του θυμικού σε χαρές, λύπες και ανάγκες, εξασφαλίζουν την αυτοτέλεια της ψυχής του ανθρώπου, ο οποίος για να 'ναι αγαθός, θα πρέπει να 'ναι ο καλύτερος και για να 'ναι κακός θα πρέπει να 'ναι ο χειρότερος όλων... Ο πάνδωρος Ζεύς με τον λόγο του ευγενούς ρωμαίου και τελευταίου των Στωικών, υποβάλλει το νόημα της ευδαιμονίας ως εύροιας βίου: "σε λίγο θα 'σαι νεκρός κι ακόμη δεν είσαι ούτε απλός, ούτε ατάραχος· ούτε σπλαχνικός προς όλους· ούτε ανύποπτος σε τεκταινόμενα έξωθεν εναντίον σου κακά· ούτε αντελήφθης ότι γνώση σημαίνει δικαιοσύνη".