Πρόκειται για έργο το οποίο μεταπλάθει αναφορές ιστορικών στοιχείων και παλαιότερων ποιητικών μορφών σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, χρησιμοποιώντας αυτοαναφορικά στοιχεία και ενίοτε λεπτή ειρωνεία.

Αρκετά ποιήματα της συλλογής αναφέρονται στην ίδια την τέχνη της ποίησης, στην ποιητική διαδικασία, στον ποιητή, στην οντολογική και γνωσιολογική διάσταση του ποιήματος. Το ποίημα άλλοτε θεωρείται ως φάρμακο, ως τόπος απόθεσης ή έντεχνης τοποθέτησης ιχνών και εικόνων των απολεσθέντων αισθημάτων, προσώπων, καταστάσεων, ηθών και εθίμων, άλλοτε ως άθλημα ή ως τέχνη κατασκευής ενός άρτιου αποτελέσματος, ή ως πρόσχημα ερωτικό, ως πρόσχημα διαφυγής από μόχθο, πόνο ή κουραστική ρουτίνα. Το ποίημα ως καταφύγιο, ως παρηγοριά για τον πόνο του αιωνίου αποχωρισμού αγαπημένου προσώπου. Το ποίημα ως συστατικό της καθημερινής ζωής κάποιων ανθρώπων, όχι και πολύ ασυνήθιστων, και ως μέσο ή ως αναπόφευκτος σύνδεσμος με τη σκιά ή το φως φυσιογνωμιών παλαιών ποιητών, του Σολωμού, του Καβάφη, του Ελύτη, αλλά και ελασσόνων, αγνώστων, ένα στεφάνι που κατατίθεται στο μνημείο του Άγνωστου Ποιητή.

Η προσέγγιση των ποιημάτων είναι εμφανώς ρεαλιστική και η έντονη και συχνή παρουσία μεταφυσικών στοιχείων εντάσσεται, και αυτή, σε ρεαλιστικό πλαίσιο. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "μεταφυσικός ρεαλισμός", σχήμα που δεν είναι οξύμωρο εάν εδώ το μεταφυσικό στοιχείο εννοηθεί ως η βαθύτερη κατάσταση των πραγμάτων που μπορεί να ξεφεύγει από τη δυνατότητα της γνώσης μας. Οπωσδήποτε μια συλλογή που αξίζει να προσεχθεί.