Κάθε µέρα πεθαίνουµε κι από λίγο.
Πεθαίνουµε διακριτικά, χωρίς
βιασύνες, δίχως ντροπές, µε θάρρος,
µε επαγγελµατική αξιοπρέπεια.
Αιµορραγούµε οικογενειακώς,
ποτίζοντας εκείνο το παχύ χορτάρι
που άλλοτε οι πρόγονοί µας ξαπλωµένοι πάνω του ονειρευόντουσαν
πως "αύριο όλα θα διορθωθούν", υπάρχουν περιθώρια, αν όχι γι’ αυτούς,
τουλάχιστον για τα παιδιά τους.


Αθήνα-Βερολίνο-Θεσσαλονίκη. Μια νέα γυναίκα αναζητά στοιχεία για την εμπλοκή του πατέρα της στον αφανισμό των Ελλήνων Εβραίων. Με πρόσχημα τη ζωγραφική, στη σκιά άγνωστων θυμάτων, οικογενειακών φαντασμάτων και μιας αδιόρατης ενοχής, πασχίζει να ανακαλύψει το λεπτό όριο ανάμεσα στη ζωή που ζούμε και στη ζωή που επινοούμε.