"Τι είναι τα Αποθαρρύνια, παππού;" ρωτούσε η Εβίτα.
"Κάτι αχώνευτα καλικαντζάρια είναι, Εβιτούλα µου, που συνέχεια µας αποθαρρύνουν! Γι’ αυτό χρειαζόµαστε όλοι οι άνθρωποι, και κυρίως τα µικρά παιδιά, κάποιον να µας ενθαρρύνει, να µας δίνει θάρρος και δύναµη να πετύχουµε αυτά που θέλουµε".
Τέτοια λέγανε και η Εβίτα γελούσε. Δεν πίστευε πάντα σ’ αυτά που της έλεγε ο παππούς, γιατί ήξερε ότι του άρεσε να φτιάχνει παραµύθια και φανταστικές ιστορίες.
Αυτό που δεν ήξερε η Εβίτα, ήταν ότι πολύ σύντοµα θα αντιµετώπιζε τα φοβερά και τροµερά Αποθαρρύνια. Και θα έπρεπε να δώσει µάχη για να τα νικήσει και να πετύχει αυτό που είχε αποφασίσει να κάνει. Θα είχε όµως πολλούς φίλους και συµµάχους στη σκληρή εκείνη µάχη που κράτησε ένα ολόκληρο βράδυ.