Πέντε θεατρικά έργα, δύο μονόπρακτα και τρία πολύπρακτα, κι από πάνω καπάκι τέσσερις δραματικοί μονόλογοι κι ένας δραματικός διάλογος, άσε που συμπληρώθηκε εσχάτως κι από ένα υβριδικό μετά-μεταμοντέρνο "μυθιστόρημα", καθώς και μία νουβέλα, συν το "σενάριο" για ένα βιωματικό εργαστήριο, συν ένα ταχύδραμα επιπλέον... κι όλ’ αυτά γραμμένα ειδικά για να δουλέψουμε μέσα μας το θέμα της αφέσεως, της συγγνώμης αλλά και της ευγνωμοσύνης για τις κακουχίες της ζωής, που μας έσπρωξαν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Το θέμα δεν είναι πώς πέφτεις αλλά πώς ξανασηκώνεσαι! Μπορείς να μετατρέψεις τη χολή και το ξίδι που σε ποτίσανε σε οίστρο δημιουργικό; Μπορείς να μην κακιώσεις με τους διώκτες σου; Μπορείς να ευεργετήσεις του συκοφάντες σου; Μπορείς να λυπηθείς τους βιαστές σου και να τους ελεήσεις με λίγη στοργή, αποφεύγοντας, εννοείται, τις κακοτοπιές, προστατεύοντας κι αγαπώντας τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς; Αυτή είναι κι η "εναλλακτική" στάση ζωής που έχει τόση ανάγκη ο πλανήτης μας τώρα, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία που απολαμβάνουμε, στο μεταίχμιο μιας εποχής που θα σηματοδοτήσει τη γέννηση ενός καινούργιου Αιώνα. Η Αναγέννηση έρχεται πάντα μετά τον Μεσαίωνα. Κι η μετατεχνολογική μας σκλαβιά είναι ελπιδοφόρα, γιατί η απρόσκοπτη διάχυση της Πληροφορίας μπορεί να ενισχύσει τη Γνώση, γι’ αυτούς βεβαίως που την επιζητούν και τη δέχονται σαν συνοδοιπόρο, σύμμαχο και ουραγό τους.