Η Παναγούλα ζει μαζί με τον άντρα και τον γιο της σ’ ένα φτωχό ορεινό χωριό που μαστίζεται από ξηρασία. Αυτό το χωριό δεν είναι όπως τα άλλα: οι κάτοικοι, αρνούμενοι να το εγκαταλείψουν, αντισταθμίζουν τη δυστυχία τους μέσω της λειτουργίας μιας πρωτοποριακής κοινοτικής επιχείρησης που στεγάζεται σ’ ένα παλιό ελαιοτριβείο. Αφεντικό της επιχείρησης και ολόκληρου του χωριού είναι μια αυταρχική γριά που έχει το πρόσωπο καλυμμένο με μαντήλι. Το "ελαιοτριβείο" είναι τόσο γερά θεμελιωμένο στη συνείδηση των κατοίκων που τίποτα δεν είναι ικανό να διαταράξει τη λειτουργία του: η ανάγκη για επιβίωση δεν αφήνει περιθώρια για κλυδωνισμούς. Ο τραγικός όμως θάνατος μιας χωριανής και η ανεξήγητη λιποθυμία του γιου της Παναγούλας θα πυροδοτήσουν μια σειρά εξελίξεων που θα δοκιμάσουν τις αντοχές του τοπικού συστήματος αξιών. Τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά τα περιστατικά; O καινούργιος δάσκαλος του χωριού, ένας άνθρωπος που ταιριάζει τόσο λίγο με τη φιλοσοφία του χωριού όσο και ο ήλιος με τη νύχτα, είναι αποφασισμένος να μάθει. Σπρωγμένος από τις προσωπικές του εμμονές, προσεγγίζει την Παναγούλα με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι το κάνουν οι άλλοι: μ’ έναν τρόπο περισσότερο, ή μάλλον εξ’ ολοκλήρου πνευματικό. Στόχος του είναι να της παρουσιάσει μια νέα πραγματικότητα και να τη φέρει αντιμέτωπη με την άλλη πλευρά του εαυτού της. Ο δάσκαλος αμφισβητεί την ισχύουσα τάξη πραγμάτων, ψάχνει, ανακατεύει, αναμιγνύεται, αντιστέκεται, αναζητά μια αλήθεια που φαίνεται πολύ μακρινή, παρασύροντας την Παναγούλα σ’ έναν δρόμο χωρίς γυρισμό.