Μια μεγάλη έγνοια πανανθρώπινη γίνεται η φωνή που κραυγάζει από τα έγκατα της Γης κι από τα σώψυχα του καθενός, πως ετούτη η ζωή που μας χαρίστηκε, έχει χάσει πια το πραγματικό της νόημα. Αναζητήσεις, θέματα υπαρξιακά και κοινωνικά αναπτύσσονται μέσ' από ένα μονόλογο που πολλές φορές γίνεται διάλογος από το ίδιο πρόσωπο καθώς επεμβαίνει και η συνείδηση - η "Μάγισσα Μοίρα" ή "Καλομοίρα". Όλα αυτά αναφέρονται πρωτίστως στο μεγάλο μας στοχαστή και εμπνευστή Ν. Καζαντζάκη κι εμμέσως στο κοινωνικό σύνολο.
"Η αναφορά μου στο Ν. Καζαντζάκη" είναι ακόμη μια κραυγή αγωνίας και απελπισίας για όλες τις αλλοιώσεις, την εξαθλίωση και τον αφανισμό που έχει φέρει το καπιταλιστικό σύστημα και ο εξωραϊσμός, στον άνθρωπο και στον τόπο.
Απανωτά βγαίνουν τα ερωτήματα μέσ' από τους στίχους που άλλοτε είναι σαφείς και ρεαλιστικοί, άλλοτε γλαφυροί και παροιμιακοί. Ερωτήματα και απαντήσεις συγχρόνως σ' ένα δοκιμιακό ποιητικό έργο με στοιχεία της "Ασκητικής" του Καζαντζάκη και ιδεολογικές φράσεις του, όπου ενέπνευσαν τη δημιουργό να "σηκωθεί πάνω στους ώμους του", να σκιαγραφήσει εικόνες του παρελθόντος, να οραματιστεί καταστάσεις του μέλλοντος και να γράψει ένα έργο της δικής της εποχής, που αναταράσσεται από πολιτικοκοινωνικά γεγονότα, δίδοντας στο τέλος ένα αισιόδοξο μήνυμα.