Σαν να βγαίνω από μια βαθιά, υπόγεια σήραγγα που βγαίνει στη γη σε ένα οροπέδιο της ελληνικής επαρχίας, ανοίγω τα μάτια και στέκομαι να κοιτάω τη ζωγραφική του Γιάννη Καστρίτση. Πιο σωστό, θα ήταν να πω ότι βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο σύμπαν, πυκνό και στέρεο όσο ένα κουκούτσι σε έναν καρπό, ταυτόχρονα, όμως απέραντο και αχανές σαν ένας μολυβένιος ορίζοντας. Και λέω "σύμπαν", γιατί πέραν από τη ζωγραφική, ο Γιάννης Καστρίτσης είναι ένας σημαντικός γλύπτης, που παίρνει στα χέρια του το ξύλο και του δίνει ζωή, με ένα τρόπο βαθύτατα συγκινητικό, γιατί οι μορφές που ζωντανεύουν καθώς πελεκάει το ξύλο είναι μορφές προσφιλείς και οικείες, σε κείνον -τον δημιουργό- αρχικά, και μετέπειτα σε μας. [...]
Αν επιθυμεί κανείς, θα διαβάσει στα έργα του Γιάννη Καστρίτση τις απαρχές της ανάγκης του ανθρώπου για μύθους. Θα πάει πίσω στα σπάργανα του πολιτισμού, στην προϊστορία και στον μοναχικό άνθρωπο-κυνηγό και στοχαστή. Θα δει ότι η επιβίωση των πανάρχαιων μοτίβων και της βασικής ανάγκης του ανθρώπου για αυτοσυντήρηση, αναπαραγωγή και διαιώνιση είναι κοινή συνθήκη και ότι σιγοκαίει ασίγαστη. [...]

(Νίκος Βατόπουλος, από το προλογικό κείμενο)