Τον γοήτευε η αυθάδεια της ελευθερίας της, η άλλη όψη της γυναίκας, που όταν θέλει ζητά και το δείχνει και όταν αρνείται, θυμώνει και απωθεί.

Άλλες πατρίδες, άλλα βάσανα. Η άλλη σώπαινε. Πιο ονειροπόλα, πιο αποξεχασμένη στα δικά της, όμορφη και αυτή, πιο όμορφη ίσως, με μια λίγο γαμψή, εβραϊκή μύτη. Η άλλη, η πρώτη, που του μιλούσε, δεν ήταν παρά δυο βαθιά μάτια σαν εκείνες τις υδραίικες σπηλιές της παιδικότητας του, που μέσα τους είχε λησμονηθεί κι από ένα αστέρι. Τα μαλλιά της κατέβαιναν στους ώμους ίσια, μ' ένα μόνο ελαφρύ τσάκισμα στο ύψος των αυτιών. "Μικρός αγέρας μεσημεριού" φύσηξε μέσα του, ενώ ένα ζεστό πουλί φτεροκοπούσε στη σκιά της ψυχής του, σαν εκείνη τη φορά που πρώτα άγγιξε στήθος γυναίκας και λύθηκαν δυο ποταμοί κρασί και μέλι στο στέρνο του και στα πλευρά του.

(...) Το κύριο τώρα ήταν να μείνει ο ίδιος, όπως ο φίλος του, πίσω από μιαν άλλη φυλακή, μιαν άλλη σιωπή, που τον έκλεινε για πάντα, σαν κρυφό απόσταγμα, νόημα ζωής που δε θα ξεθάψει.