"Μεγάλωσα καθολικός το θρήσκευμα υπό το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος που σαν δαμόκλειος σπάθη αιωρείτο επάνω από το κεφάλι μου. Το σεξ ήταν αμαρτία, γιατί, όπως έμαθα, το μήλο που έφαγαν οι προπάτορες κι έχασαν τον Παράδεισο δεν ήταν μήλο αλλά μπανάνα."

Έτσι αρχίζει και τελειώνει η εποχή της αθωότητας για τον ήρωα της "Αληθούς ιστορίας", ενός βιβλίου που δανείζεται τον τίτλο του από τον Λουκιανό. Μόνο που ο Λουκιανός στο ομότιτλο έργο του αφηγείται μια ψευδή ιστορία, ενώ εδώ εξιστορούνται, με αμεσότητα και χιούμορ, οι αληθινές περιπέτειες ενός εφήβου στην Κύπρο και την Αθήνα των δεκαετιών του '50 και του '60, όταν ο επαρχιωτισμός αντιμαχόταν τον κοσμοπολιτισμό και τα συλλογικά πάθη κατέπνιγαν κάθε προσωπική τραγωδία ή κωμωδία. Η οδός Ουζουνιάν, ο μικρόκοσμος της παλαιάς Λευκωσίας, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, το οικοτροφείο των "φρέρηδων", η αφύπνιση της σεξουαλικότητας, η ανακάλυψη του "διαφορετικού" και, αργότερα, τα χρόνια της ενοχής και της σύγχυσης αναβιώνουν παραστατικά σ' έναν τολμηρό αυτοβιογραφικό πίνακα, που αυτή τη φορά ο ζωγράφος Ανδρέας Καραγιάν φιλοτέχνησε όχι με τον χρωστήρα αλλά με την πένα του, αποδεικνύοντας έτσι ότι και η πεζογραφία είναι μια τέχνη της απεικόνισης.