Χρειάζονται τόλμη, τα παλιά βιβλία. Ειδικά, τα παλιά βιβλία των άλλων. Διαρρήκτης εσύ, τα ανοίγεις, τα φυλλομετράς, ενώ δεν ξέρεις αν πρέπει, ρισκάροντας τι μπορεί να κρύβουν. Κάποια σημάδια; Κάποια σημείωση; Μία αφιέρωση;
Μία αφιέρωση, σε κάποιον που πιστεύεις πως ήξερες; Στον πατέρα σου, ας πούμε. Αλλά, μία αφιέρωση τίνος; Ενός αγνώστου; Χώρια που δεν την καταλαβαίνεις, γιατί γραμμένη κρυπτικά "Στον Πύρρο και τους άλλους Σαμουράι, ελαφρά ας είναι η σκέψη".
Να! Ας πούμε ο Αλκιβιάδης Πικρός. Παραμυθάς από τους λίγους, επαγγελματίας ονειροπόλος, καλός γραφιάς και κάκιστος όταν πατάει στη γη? ή, όταν τον προσγειώνουν. Θα πέσει επάνω στην αφιέρωση. Και θα θελήσει να μάθει. Ειδικά, όταν όλα και όλοι τού λένε να μην ασχοληθεί. Μα, ακριβώς, επειδή όλα και όλοι τού λένε να μην ασχοληθεί. Γιατί ο Αλκιβιάδης θα κολλήσει, γιατί η χημεία του τον θέλει να κοιτάζει μόνον εκεί. Κι αν ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί είναι το κενό; Τον ξέρω καλά, ξέρω τι θα απαντούσε: «Το κενό; Μόνο εσύ το βλέπεις».
Η αποκρυπτογράφηση της αφιέρωσης στον πατέρα του, που έφυγε όταν ο Αλκιβιάδης ήταν εννιά χρονών. Ατύχημα! Ατύχημα; Και η Φιλιώ, η μητέρα του; Τη γνώρισε. Αλλά δεν τη θυμάται. Αφού δεν ήταν παρά λίγων μηνών, όταν εκείνη έφυγε, η τελευταία τριών γυναικών που δολοφονήθηκαν, κατά συρροή, πριν τριάντα πέντε χρόνια. Ένας ο δολοφόνος, τρεις οι τυχαίες γυναίκες-θύματα. Τυχαίες; Και ο Αλκιβιάδης θα χωθεί στον μαίανδρο. Όχι χωρίς κόστος.