Τόσο οι θεωρητικές παρεμβάσεις των διδασκόντων σχετικά με την έννοια του πεδίου, που δομούν το πρώτο μέρος του παρόντος βιβλίου, όσο και οι κατασκευές των ερευνητικών αντικειμένων τους με βάση την έννοια του πεδίου που προτείνουν οι υποψήφιοι διδάκτορες και οι οποίες συγκροτούν το δεύτερο μέρος του, αποτελούν μια μικρή αντικειμενική συμβολή και στην κατανόηση της έννοιας του πεδίου, όπως αυτή συγκροτήθηκε και ενεργοποιήθηκε από τον Pierre Bourdieu, και κυρίως στον προσδιορισμό του ρόλου της ως αρχής κατασκευής των επιστημονικών αντικειμένων, και στην ανάδειξη της ευρετικής ισχύος της έννοιας του πεδίου. Τα κείμενα αυτά καταδεικνύουν πρακτικά τον τρόπο με τον οποίο η έννοια του πεδίου προσφέρει στη συγκριτική μέθοδο όλη την αποτελεσματικότητα της, και, πιο συγκεκριμένα, μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε, όπως σημείωνε ο ίδιος ο Pierre Bourdieu, με ποιον τρόπο η έννοια του πεδίου μπορεί να βοηθήσει τα ερευνητικά προγράμματα να υπερβούν πρακτικά ένα από τα γνωστά και αντιπαραγωγικά διλήμματα της ερευνητικής πρακτικής, αυτό που αντιπαραθέτει τις ασαφείς γενικολογίες που απορρέουν από την ασύνειδη και μη ελεγχόμενη γενίκευση της συγκεκριμένης περίπτωσης και τις ατέρμονες λεπτομερείς μελέτες της μοναδικής περίπτωσης, δίλημμα το οποίο που δεν μας επιτρέπει ούτε να προσεγγίσουμε πραγματικά το μοναδικό ούτε να προσδιορίσουμε με αυστηρότητα το καθολικό. (Νίκος Παναγιωτόπουλος)