Σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους, αναγνωρίσιμους, οι οποίοι κινούνται και δρουν "μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας" ενώ στην πραγματικότητα είναι όργανα, ενεργούμενα του κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου. Μέσα και πίσω από τα επιφανειακά δρώμενα, ζωγραφούν οι ίδιοι, αυτοπροσδιοριζόμενοι δια των πράξεών τους, αλλού με αδρές και αλλού με απαλές, υποτυπώδεις πινελιές, στο μέτρο των δυνάμεών του ο καθένας, το πρόσωπο, την υφή και τη λειτουργία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας στους κυριότερους τομείς δραστηριότητας και άσκησης κάθε είδους εποπτείας και εξουσίας, σύμφωνα με τους κανόνες της κλασικής λογοτεχνικής δεοντολογίας.

Εντελώς τυχαία, και κατά διαβολεμένη σύμπτωση, σ' ένα ταξίδι, μπορεί το τελευταίο της, με προορισμό το Λονδίνο, η Δάφνη βρίσκεται ή νομίζει πως βρίσκεται αντιμέτωπη με τους πρωταγωνιστές μιας παλιάς προσωπικής της επώδυνης ιστορίας και ξαναζεί συνειδησιακά στο μυθιστορηματικό χρόνο τον αποθησαυρισμένο μέσα τους πόνο. Γυρίζει νοερά στο παρελθόν, βουτάει τη μνήμη στο σωρό των αναμνήσεων, ανασκαλεύοντας τα πεπραγμένα και παρακολουθεί την περασμένη της ζωή από την αρχή όπως ξετυλίγεται μπροστά της σαν κινηματογραφική ταινία. Αιωρείται στο κενό του χρόνου, μέσα σ' ένα νεφέλωμα παρατηρώντας τα ετερόκλητα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ή ασήμαντο ρόλο στα δρώμενα της κάθε μέρας του παρελθόντος της και ανέτρεψαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις προοπτικές ενός ευτυχισμένου ζευγαριού.

Η Δάφνη είναι μια σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα και άγαμη μητέρα. Ο Άλκης, ένας καταξιωμένος επαγγελματικά άντρας, είναι ο πρώτος και μοναδικός έρωτας της ζωής της και για πολλά χρόνια σύντροφός της, ο άντρας που λάτρεψε και την απάτησε. Είναι ο Άλεξ, ένας αμφιλεγόμενος τύπος που έπαιξε αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας του ζευγαριού. Είναι η Μαργαρίτα που όρμησε όπως "ταύρος σε υαλοπωλείο" κι έφερε τα πάνω κάτω στην ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή του ζευγαριού, είναι και η Χαρά με το αγγελικό πρόσωπο, νέα και αντιφατική γυναίκα που παίζει τους άντρες σαν τα ζάρια.

Όλοι μαζί, γνωστοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, άλλοι με προορισμό το Λονδίνο κι άλλοι ενδιάμεσους σταθμούς, συναντιούνται σταδιακά και ταξιδεύουν με το ίδιο τρένο, προσπαθώντας στο ημίφως γνώσης και άγνοιας, σιγουριάς και αβεβαιότητας, παραδοχής και αμφιβολίας, να ξεδιαλύνουν τις υποψίες και να λύσουν τις απορίες τους, αλλά χωρίζουν σταδιακά κρατώντας καθένας στις αποσκευές του την αμφιβολία και το μεράδι της τύψης ή της πίκρας που του αναλογεί από το βιωμένο.