[...] Τρίτη Ιούλιος 2002
Όλοι με πιέζουν να πάω διακοπές. Πρέπει, πρέπει. Επιμένουν. Δεν ξέρω κανέναν να πηγαίνει τη δυστυχία του διακοπές. Να τη σεργιανίζει στις παραλίες, στις αμμουδιές και να τη βουτάει στα κύματα. Σκέπτομαι, σκέπτομαι. Βαρέθηκα να σκέπτομαι άγονες σκέψεις. Κουράστηκα να κοιτάζω συνέχεια μέσα μου. Αισθάνομαι κι εγώ σαν ένας δρομέας της εσωτερικότητας που έφτασε λαχανιασμένος στην άκρη του δρόμου του. Μερικές φορές έλεγες χωρίς θλίψη, ότι όλα έχουν γίνει για να φτάσουν στο τέλος. Δεν το πίστευες, καίτοι ήθελες να πιστεύεις ότι πίστευες στο Θεό, ότι πεθαίνουμε για να γεννηθούμε. Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε. Αυτή ήταν και η δική σου στάστη στο θάνατο. [...]