Θα περίμενε κανείς την ιδιαίτερη αυτή εργασία, της αποδόσεως στα νεοελληνικά στίχων-γνωμών του σπουδαίου, μα δυστυχώς αγνώστου, Μενάνδρου, να την είχε φέρει σε πέρας ένας φιλόλογος. Εξεπλάγην όταν η καλή μου φίλη Ζωή Φυτούση με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε πως έχει ολοκληρώσει αυτήν την εργασία! Και ακόμη περισσότερο, όταν μου εζήτησε να την προλογίσω και να την επιμεληθώ!
Δέχθηκα με χαρά, γιατί γνωρίζω την φιλοπονία της, την
υπερευαισθησία της σε ό,τι αφορά κείμενα -και δη αρχαία ελληνικά- και πάνω απ' όλα γιατί με ενδιέφερε να δω την άποψη ενός θεατρανθρώπου επί αυτών των κειμένων. Όλοι οι φιλόλογοι, λίγο έως πολύ, θα έλεγαν τα ίδια. Θα μας έκαναν να πλήξουμε στην νώθεια. Εάν όμως απέδιδαν αρχαία ελληνικά κείμενα οι ηθοποιοί (αυτοί που ποιούν ήθος), θα δυσκολευόσουν να βρεις έστω και δυο όμοιες προτάσεις!
Κι έτσι εμβαπτίσθηκα στα νάματα του ιδρώτα της εργασίας μιας ηθοποιού, με σεβασμό και έγνοια. Είδα την προσπάθειά της να αποδώσει τις φράσεις, όπως θα τις λέγαμε σήμερα. Όπως θα τις τραγουδούσε ένας κρητικός σε μια μαντινάδα του ψηλά στον Ψηλορείτη, όπως θα την έλεγε με την Φλογέρα του ένας στωικός βοσκός στην Πίνδο, όπως θα την χόρευε ένας γυμνόποδος ψαράς στην προκυμαία του ψαροχωριού του με το πεταχτάρι στα χέρια, όπως θα την έπαιζε ένας άσκαυλος στην Θράκη, με τον Έβρο να του κρατά το ίσο... [...].

(από τον πρόλογο, Γιώργος Λεκάκης)