Ο Γιώργος Ζωγράφος ασφαλώς ήταν χαμένος στη μουσική για όλη του τη ζωή. Κυριολεκτικά από την κοιλιά της μάνας του, αφού η σπουδαία τραγουδίστρια μητέρα του ίσως θα τραγουδούσε στη Λυρική Σκηνή τους πρώτους μήνες της κύησής του.

Το ρεπερτόριό του δεν είναι ατέλειωτο. Και δεν μου φαίνεται να κυνήγησε επιτυχίες και ιδίως συνεργασίες με όποιον λάχει.
Όσα τραγούδια ηχογράφησε, με τους λαμπρούς συνθέτες που του τα εμπιστεύτηκαν, τα υπερασπίστηκε τα βράδια στα νυχτερινά μαγαζιά της Πλάκας όπου εργαζόταν για τον άρτο τον επιούσιο. Τον είχα δει και ακούσει κάμποσες φορές εκείνα τα χρόνια. Είχε ευγένεια στις ερμηνείες του. Με τα χρόνια χαθήκαμε δεδομένου ότι δεν ήταν της παρέας μου. Πάντα όμως, όποτε τον συναντούσα, χαιρόμουν πραγματικά. Έτσι αυτός ο χρόνος που μεσολάβησε από την τελευταία μας συνάντηση φαίνεται ότι τον σφράγισε με όλα τα κακά που σφραγίζουν τους ευαίσθητους ανθρώπους τα σκληρά χρόνια που περνάμε όλοι μας.

Είναι κρίμα που έφυγε τόσο άδικα. Θα τον θυμόμαστε με αγάπη.

(από τον Πρόλογο της έκδοσης)