"Οι αφηγήσεις των προσφύγων της Μικράς Ασίας, εκείνων που ο ξεριζωμός τους έριξε στον αλιευτικό συνοικισμό της Σκάλας Πολιχνίτου, της γενέτειράς μου, μ' έκαναν όχι μόνο να συμπαθήσω αλλά και να σεβαστώ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί κάθε ένας απ' αυτούς ή κάθε οικογένεια, στην οποία ανήκε, είχε την δική της ξεχωριστή, ενδιαφέρουσα και πάντα δακρύβρεχτη ιστορία.

Όμως, η συμπάθεια και ο σεβασμός μου, προς όλους τους Μικρασιάτες πρόσφυγες γενικά, εξελίχθηκε σε αγάπη, για δύο γλυκύτατους γέροντες πρόσφυγες τον Νικόλαο Κουβελίδη και τη γυναίκα του, την κυρά Ευανθία, που έμεναν στον Πολιχνίτο.

Εκτός απ' τα όσα δεινά υπέστησαν με τον διωγμό και την καταστροφή τους ως πρόσφυγες, σήκωναν, και έναν άλλον σταυρό. Έκλαιγαν τον χαμό του δεκαεννιάχρονου μοναχογιού τους, τους αγαπημένου τους Γιώργου, που μαθητής της 1ης τάξης της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων σκοτώθηκε στο Κολυμπάρι Χανίων στις 20 Μαΐου 1941, πρώτη μέρα της Μεγάλης Μάχης της Κρήτης."